sinds een paar dagen ben ik terug van een kort bezoek aan vera, een studievriendin uit moskou, en langzaam zijn mijn ogen weer gewend aan de matte, hollandse kleuren. alles, bijna alles is goud dat er blinkt in Moskou. gouden koepels, gouden ikonen, gouden tassen&jassen, gouden gympjes, gouden haren…
bijna alle jonge vrouwen hebben goudgeel geblondeerde haren, dragen hoge hakken, korte rokjes en plastic tasjes bedrukt met gouden logo’s van versace of gucci. op straat drinken de mannen vanaf ‘s ochtends blikjes vloeibaar goud (bier), dragen grote blinkende horloges en zien er moe uit.
in moskou wonen meer dan tien miljoen mensen en iedereen maakt veel uren. moskou leeft dag en nacht. de winkels zijn tot 01.00 ‘s nachts open, de bussen en de metro zitten om half twaalf ‘s avonds even vol als om half zes in rotterdam. ‘s nachts gaat met de gele hijskraan gewoon nog een betonmolen de lucht in. op naar de 26e verdieping van het zoveelste appartementengebouw. moskou groeit en groeit. iedereen komt naar moskou en wil hier werken en wonen.
laura, trine en ik wonen een tijdje bij vera op de dertiende. vera heeft al flink wat voorwerk gedaan om alle uitnodigingen, tripjes en treinkaartjes voor ons te regelen. alles staat op naam en moet tigduizend keer gecontroleerd worden. voor degene die nog geen geduld had, is dit een goede leerschool.
nadat we tijd hebben doorgebracht in de stad,
gaan we naar rostov, één van de vijf rijkste steden ten tijde van peter de grote. na ongeveer drie uur treinen stap je honderd jaar terug in de tijd. de stad is nu een gehucht, leeg en verlaten lijkt wel. bijna alle huizen zijn van hout, behalve natuurlijk het kremlin met zijn gouden koepels. binnen de muren van het kremlin brengen we de nacht door. de eetzaal, met mintgroene muren en liftmuziek, is volledig gedekt voor zestig man en voorzien van zes bediendes in minirok. verder geen kip te zien. de stilte wordt even verstoord als laura en ik spontaan de slappe lach krijgen.
na alle tripjes en bezoeken aan het kremlin, rode plein, musea en neemt vera ons mee naar haar ouderlijk huis. een appartement waar de familie al langer woont, vol met boeken en schilderijen van haar oma en overgrootoma. vera vertelt dat de mensen pas sinds tien jaar huiseigenaar zijn. voor die tijd woonde iedereen in gemeenschappen en kon je als je geluk had van apartement ruilen.
de tegenstelling is groot: soms grijs, grauw en vooral niet te opvallend, dan weer goud met felle kleuren. zo ook de vrouwen van het platteland. zij verkopen op straat heerlijk verse bosbessen, bramen en kruisbessen in milkshake bekers en steken af tegen het volle rood van het fruit.
