'mamma, waarom weten jullies de weg niet zo goed? en waarom hebben jullies geen verderkijker in de auto?'
Aaf snapt het niet dat we een kaart nodig hebben in de auto. ze heeft nog maar niet gevraagd waarom we aan de andere kant van de weg rijden. mensen, nieuw zeeland is een schitterend land. geweldig ruim en groen, glooiende heuvels, rivierbeddingen, valleien met schaapjes, veulens en koeien, mooie kustwegen en verlaten baaien. moet ik nog doorgaan? ja okee, alleen de stadjes zijn heel amerikaans. geen sfeertje zoals in Delft of San Gimigiano ofzo. behalve in Napier dan. dat is 's werelds art deco hoofdstad en dat is wel genieten.
maarten en deirdre, onze vrienden uit Hamilton, halen ons van het vliegtuig en hebben een kamer voor ons klaar. de tuin staat vol met sinaasappelbomen dus we hebben elke dag kannen vol met heerlijke zoete sap. Aaf en Evi hebben voor een paar dagen een klein zusje erbij; Ena is net een jaar en vind die grote meiden geweldig. ze gaan zelfs met z'n drieen spelen op Ena's school.
via de Coromandel, een schiereiland met een NZ varenbos, komen we in Hahei & Hotwater Beach. 's ochtends na een kleine wandeltocht door een piratenbaai, graven we onze eigen kuil met warm water. alleen bij een bepaald getij komt hier namelijk heet water uit de grond, verwarmd door het allerbinnenste van de aarde. dat zal opa Hans interessant vinden! 's avonds vinden we een fijn hostel met eigen badkamer in Tauranga. Peter kan dan fijn biertjes drinken met Karl, net als zeventien jaar geleden.
we besluiten via de East Cape te reizen; wederom een schitterende kustweg. god, wat houden we van die Pacific Ocean! ik blijf maar turen naar die walvissen en dolfijnen; als ik niet lig te slapen dan. woont hier wel iemand? we komen zo weinig verkeer tegen. tegen de avond vinden we een bedje op een heel stil plekje aan het strand: in een 'womo'. de meisjes vinden het natuurlijk geweldig.
de volgende dag zetten we onze reis voort richting Havelock North op zoek naar Janwillem, een klasgenootje van Peter van de Havo! Ja, Peter weet ze overal vandaan te toveren die vrienden en familie. en ze wonen ook nog eens vlak bij elkaar. Janwillem woont bovenop de berg; op steenworp afstand van Fons & Annie (familie van An). bij hen alletwee is het Nederlands gezellig en we blijven langer dan gedacht. ja, we moeten wel: Janwillem en Heleen hebben drie kinderen, konijntjes en een hele grote tuin. bovendien geeft Rosa voor haar vijfde verjaardag een echt ouderwets gezellig kinderfeestje. je begrijpt dat Aaf niet meer weg wil.
als we nu maar op tijd terug zijn in Hamilton voor het bezoek van een echte Sinterklaas!
27 November 2006
20 November 2006
usa, pleasanton & san francisco
zondagmorgen rijden we in een heerlijk herfstzonnetje door de cowboyvlakte richting pleasanton, het nieuwe thuis van mirjam en ivo. als we de straat inrijden spelen er twee wel hele bekende meiden op de oprit! we zijn heel blij dat we elkaar allemaal weer zien. het grote hotel, eeeehhh huis, is nog wel leeg, ongezellig is het niet; bijna overal kan je spelen en er is speelgoed genoeg.
we kletsen lekker bij met een kopje thee in de tuin. Yara en Fenna nemen Aaf meteen onder hun hoede en verkleden zich de hele dag. Aaf roept al meteen dat we hier heeeeel lang gaan blijven. Suze moet nog wel even wennen aan Evi. later in de week roept Evi geregeld 'sorrie Suze'. dat heeft Fenna haar maar vast geleerd. Evi vindt het vaak moeilijk om te delen.
later in de week brengen we Yara naar haar nieuwe school, gaan we winkelen in de mall en wandelen in het hertenbos. tussendoor verven de meisjes hun buik, gaan ze met z'n vijven in bad en is er een pinatafeestje in de tuin. een grote meidenfamilie: genieten dus voor ons allemaal. vrijdag rijden we met gezinsuitbreiding een rondje SF, over de golden gate bovenlangs weer richting het oosten. wat een schitterend gelegen stad. we lopen nog een trail langs sequoia bomen in Muir State Park. geweldig! hebben we echt niet wat meer tijd?
na een dagje downtown SF gaan we weer verder met onze reis; op naar Los Angeles en Auckland. op aanraden van An nemen we een van de mooiste kustwegen langs de Pacific. wat een grappig idee dat An en Jaap ook precies deze weg gereden hebben. mik, dat moeten jullie ook gauw eens doen...
en mensen die nog niet geboekt hebben: pak je kans en geniet van SF. wij begrijpen donders goed waarom die lieve familie van vijf hier zit!
we kletsen lekker bij met een kopje thee in de tuin. Yara en Fenna nemen Aaf meteen onder hun hoede en verkleden zich de hele dag. Aaf roept al meteen dat we hier heeeeel lang gaan blijven. Suze moet nog wel even wennen aan Evi. later in de week roept Evi geregeld 'sorrie Suze'. dat heeft Fenna haar maar vast geleerd. Evi vindt het vaak moeilijk om te delen.
later in de week brengen we Yara naar haar nieuwe school, gaan we winkelen in de mall en wandelen in het hertenbos. tussendoor verven de meisjes hun buik, gaan ze met z'n vijven in bad en is er een pinatafeestje in de tuin. een grote meidenfamilie: genieten dus voor ons allemaal. vrijdag rijden we met gezinsuitbreiding een rondje SF, over de golden gate bovenlangs weer richting het oosten. wat een schitterend gelegen stad. we lopen nog een trail langs sequoia bomen in Muir State Park. geweldig! hebben we echt niet wat meer tijd?
na een dagje downtown SF gaan we weer verder met onze reis; op naar Los Angeles en Auckland. op aanraden van An nemen we een van de mooiste kustwegen langs de Pacific. wat een grappig idee dat An en Jaap ook precies deze weg gereden hebben. mik, dat moeten jullie ook gauw eens doen...
en mensen die nog niet geboekt hebben: pak je kans en geniet van SF. wij begrijpen donders goed waarom die lieve familie van vijf hier zit!
16 November 2006
usa, miami & los angeles
ja hoor, Dora ligt al op ons te wachten in Los Angeles; wij zijn iets later. . .
het valt niet mee om Mexico Stad te verlaten. als we, tegen onze gewoonte in, ik weet het, ruim op tijd op het vliegveld aankomen, blijkt onze vlucht gecancelled. we zijn teleurgesteld want we hadden ons verheugd op nog een laatste middagje Carribean strand in Cancun. nu brengen we onze tijd door op een vliegveld zonder internet en zonder speeltuin. bah!
om acht uur 's avonds staan we dan op Cancun airport en willen zo snel mogelijk naar een hotelkamer. we hebben morgenochtend immers nog wat vluchten te gaan. blijken er geen hotels in de buurt van het vliegveld te zijn. en ook geen lockers. staan we daar met al onze rugzakken, extra tassen met aankopen, buggy, moeie kinders en Dora pinata! Peter beent driftig heen en weer tussen infobalie en taxibali en regelt een hotel en vervoer. een vriendelijke meneer van het airport vraagt me: 'oye, you are no Americans, you are much more friendly. but why is your husband so angry?'
ik ga maar gewoon voor de honderdste keer met Aafje mee naar de toiletten en verschoon Evietjes luier maar weer eens. hopelijk vinden we gauw een bed. we lopen naar een minibusje dat ons, snel, naar een hotel even verderop gaat brengen. we zeulen alle spullen en kinderen naar buiten precies voor het busje en wachten tot we in mogen stappen. dan begint iemand tegen me te roepen. ik loop naar hem toe en begrijp dat we alle spullen nu weer 30 meter terug moeten slepen, want daar staat het instapbordje. deze meneer zegt dat dus nu precies tegen de verkeerde persoon. ik flip en vertel hem dat even in goedgebekt spaans (of engels dat weet ik niet meer). hij laat vervolgens twee busjes voor onze neus wegrijden en ons nog wat langer wachten. ach, we willen gewoon eten en een bed.
uiteindelijk maakt de ober van het hotel alles goed. de meisjes vallen onderweg op mijn schoot in slaap en we stoppen ze lekker in. we bestellen een borrel en de ober regelt een heerlijk maaltje voor ons. na een goede nacht zijn we klaar voor onze reis naar san francisco.
we vliegen eerst van Cancun naar Miami. op Miami airport regelen we een bedje voor Evi voor de 12 uur durende vlucht van volgende week naar Auckland. of dat is gelukt moeten we afwachten, maar we hebben het geprobeerd. we kopen nog een koffietje, wat toblerone en - eindelijk - een goed boek. een half uur voor vertek gaan we inchecken. domdom! na alle terroristische trucen van afgelopen tijd hebben de Amerikanen wel wat langer nodig om iedereen te controleren. de bagage is al door naar LA maar van de handbagage moet alles overhoop, onze schoenen moeten uit en alles, echt alles moet door de scanner. zelfs de buggy waar Aafje in zit te slapen. wakker worden, opstaan en schoenen uit. Peters vrienden zijn het toch al niet, dus pikken ze hem er natuurlijk uit. bovendien vergeet hij zijn mp3 speler onder zijn shirt dus die zoemer blijft afgaan! ik sta ondertussen samen met een douanemevrouw mijn tampons en dagcreme weer in te pakken. de tandpastatube moet achterblijven, daar kan teveel springstof in zitten. ondertussen rent evi op haar sokken tussen alle poortjes door, tot grote ongerustheid van het personeel. mooi wel, dat kinderen het concept van hekjes nog niet snappen!
we rennen met de hele familie naar de gate, we hebben nog vijf minuten! als we aankomen zie ik zo het vliegtuig wegglijden. de deur is gesloten en gaat ook niet meer open. op het laatste moment is er een 'gate change' geweest, dat is alleen niet omgeroepen. ook is er geen 'final call' geweest; het vliegtuig is gewoon op tijd vertrokken. er staan nog tien mensen aan de balie die mee hadden gemoeten. nu heeft Peter het helemaal gehad met de USA.
we gaan lekker eten (dat helpt altijd) en twee uur later mogen we mee naar Los Angeles. afijn, om tien uur 's avonds rijden we Los Angeles uit. alle rugzakken, tassen en de Dora passen met gemak in de luxe huurauto. bij volle maan rijden noordwaarts we langs Beverly Hills en Hollywood!!
het valt niet mee om Mexico Stad te verlaten. als we, tegen onze gewoonte in, ik weet het, ruim op tijd op het vliegveld aankomen, blijkt onze vlucht gecancelled. we zijn teleurgesteld want we hadden ons verheugd op nog een laatste middagje Carribean strand in Cancun. nu brengen we onze tijd door op een vliegveld zonder internet en zonder speeltuin. bah!
om acht uur 's avonds staan we dan op Cancun airport en willen zo snel mogelijk naar een hotelkamer. we hebben morgenochtend immers nog wat vluchten te gaan. blijken er geen hotels in de buurt van het vliegveld te zijn. en ook geen lockers. staan we daar met al onze rugzakken, extra tassen met aankopen, buggy, moeie kinders en Dora pinata! Peter beent driftig heen en weer tussen infobalie en taxibali en regelt een hotel en vervoer. een vriendelijke meneer van het airport vraagt me: 'oye, you are no Americans, you are much more friendly. but why is your husband so angry?'
ik ga maar gewoon voor de honderdste keer met Aafje mee naar de toiletten en verschoon Evietjes luier maar weer eens. hopelijk vinden we gauw een bed. we lopen naar een minibusje dat ons, snel, naar een hotel even verderop gaat brengen. we zeulen alle spullen en kinderen naar buiten precies voor het busje en wachten tot we in mogen stappen. dan begint iemand tegen me te roepen. ik loop naar hem toe en begrijp dat we alle spullen nu weer 30 meter terug moeten slepen, want daar staat het instapbordje. deze meneer zegt dat dus nu precies tegen de verkeerde persoon. ik flip en vertel hem dat even in goedgebekt spaans (of engels dat weet ik niet meer). hij laat vervolgens twee busjes voor onze neus wegrijden en ons nog wat langer wachten. ach, we willen gewoon eten en een bed.
uiteindelijk maakt de ober van het hotel alles goed. de meisjes vallen onderweg op mijn schoot in slaap en we stoppen ze lekker in. we bestellen een borrel en de ober regelt een heerlijk maaltje voor ons. na een goede nacht zijn we klaar voor onze reis naar san francisco.
we vliegen eerst van Cancun naar Miami. op Miami airport regelen we een bedje voor Evi voor de 12 uur durende vlucht van volgende week naar Auckland. of dat is gelukt moeten we afwachten, maar we hebben het geprobeerd. we kopen nog een koffietje, wat toblerone en - eindelijk - een goed boek. een half uur voor vertek gaan we inchecken. domdom! na alle terroristische trucen van afgelopen tijd hebben de Amerikanen wel wat langer nodig om iedereen te controleren. de bagage is al door naar LA maar van de handbagage moet alles overhoop, onze schoenen moeten uit en alles, echt alles moet door de scanner. zelfs de buggy waar Aafje in zit te slapen. wakker worden, opstaan en schoenen uit. Peters vrienden zijn het toch al niet, dus pikken ze hem er natuurlijk uit. bovendien vergeet hij zijn mp3 speler onder zijn shirt dus die zoemer blijft afgaan! ik sta ondertussen samen met een douanemevrouw mijn tampons en dagcreme weer in te pakken. de tandpastatube moet achterblijven, daar kan teveel springstof in zitten. ondertussen rent evi op haar sokken tussen alle poortjes door, tot grote ongerustheid van het personeel. mooi wel, dat kinderen het concept van hekjes nog niet snappen!
we rennen met de hele familie naar de gate, we hebben nog vijf minuten! als we aankomen zie ik zo het vliegtuig wegglijden. de deur is gesloten en gaat ook niet meer open. op het laatste moment is er een 'gate change' geweest, dat is alleen niet omgeroepen. ook is er geen 'final call' geweest; het vliegtuig is gewoon op tijd vertrokken. er staan nog tien mensen aan de balie die mee hadden gemoeten. nu heeft Peter het helemaal gehad met de USA.
we gaan lekker eten (dat helpt altijd) en twee uur later mogen we mee naar Los Angeles. afijn, om tien uur 's avonds rijden we Los Angeles uit. alle rugzakken, tassen en de Dora passen met gemak in de luxe huurauto. bij volle maan rijden noordwaarts we langs Beverly Hills en Hollywood!!
11 November 2006
09 November 2006
mexico, ciudad de mexico
aaaaaaaaaah, mexico city!
een heleboel over gehoord maar nu zijn we er dan echt. we komen aan op een (zaterdag)namiddag en rijden vanaf het busstation met een taxi naar een hostel. drukdrukdruk. het hostel is een vreemde plek: een oud en verlaten gebouw, de kamer ruikt naar brand en er zijn muggen! in heel mexico geen mug te zien, maar hier... Peter gaat de volgende ochtend met een lijst van vijf adressen op pad. voordat ik alles goed en wel heb ingepakt, staat hij alweer voor onze neus. twee blocks verderop zijn suites te huur, met woon-, slaap en badkamer en een keukentje. dat willen we wel voor de komende tijd in ciudad de mexico.
in deze twee weken hebben we een aardig beeld gekregen van mexico DF. lopend door de verschillende kleine steden die samen de stad vormen, komen we in vriendelijke wijken met voornamelijk laagbouw en mooie pleintjes. en niet te vergeten vooral veel vriendelijke mensen. we bekijken de zoo, de gigantische collectie van het antropologisch museum, het huis en schilderijen van frida kahlo, heel veel schilderijen van diego rivera, muurschilderingen van sigueros, het woonhuis van barragan, het jugenstil bellas artes museum, het pleintje waar alle letterzetters en drukkers werken, de wateren ten zuiden van de stad, de piramides in het noorden, verschillende markten etcetera. en alles doen we te voet en met de metro, net als iedere mexicaan die niet in de file wil staan.
wat een geluk, we blijken maar tien minuten bij diego en kytzhia, onze mexicaanse studievrienden, vandaan te wonen. ze hebben het heel druk maar weten toch tijd vrij te maken om ons hun stad en een beetje van het mexicaanse leven te laten zien. zo nemen ze ons mee op een boottochtje in xochimilco, het watergebied waar felgekleurde platbodems je tegmoetkomen met muziek, eten en drinken. op zondagmiddag gaan we met z'n allen als goedgeaarde mexicanen naar het stadion. nee, geen voetbal, maar volksvermaak nummer een: worstelen. de vele busuren met kung-fu films werpen nu zijn vruchten af; vond Aaf het deze morgen nog een eng idee om te gaan, maar binnen vijf minuten staat ze als allerhardste mee te juichen. het worstelen heeft meer weg van een klucht waar goed tegen kwaad 'koppeltjeduikt', zoals Aaf dat noemt. zelfs ik heb gelachen om die gemaskerde acrobaten. als afsluiter van gaan we naar the place to be: 'El Moro' een chocoladecafe. de hele tent zit stampvol met mensen die gefrituurde stengels in chocolademelk dopen. en dat kan dan 24 uur per dag.
de dag voor ons vertrek maakt de hele stad zich op voor 'dia de los muertos' (allezielen). dat is wel wat anders dan halloween, het is hier heel gewoon en niet eng. door zich uit te dossen als aangekleed skelet herdenken de mensen en kinderen hun overleden naasten. zo brengen ze heerlijke zoetigheden en vele kaarsen naar graf of altaar. onze pepernoten zijn hier chocolade doodskopjes, zeg maar. overal zie je feestelijke offerandes met oranje bloemen, slingers en veel kaarsen: op de pleinen, de markten en bij mensen thuis. onze meisjes lopen verkleed door de stad en in plaats van snoep op te halen delen ze voornamelijk uit. ook leuk om te doen.
als afsluiter kopen we een echte Dora pinata: een grote papier machee stripfiguur gevuld met snoep. als we die maar mee krijgen het vliegtuig in naar de meisjes Bauermann in San Francisco...
een heleboel over gehoord maar nu zijn we er dan echt. we komen aan op een (zaterdag)namiddag en rijden vanaf het busstation met een taxi naar een hostel. drukdrukdruk. het hostel is een vreemde plek: een oud en verlaten gebouw, de kamer ruikt naar brand en er zijn muggen! in heel mexico geen mug te zien, maar hier... Peter gaat de volgende ochtend met een lijst van vijf adressen op pad. voordat ik alles goed en wel heb ingepakt, staat hij alweer voor onze neus. twee blocks verderop zijn suites te huur, met woon-, slaap en badkamer en een keukentje. dat willen we wel voor de komende tijd in ciudad de mexico.
in deze twee weken hebben we een aardig beeld gekregen van mexico DF. lopend door de verschillende kleine steden die samen de stad vormen, komen we in vriendelijke wijken met voornamelijk laagbouw en mooie pleintjes. en niet te vergeten vooral veel vriendelijke mensen. we bekijken de zoo, de gigantische collectie van het antropologisch museum, het huis en schilderijen van frida kahlo, heel veel schilderijen van diego rivera, muurschilderingen van sigueros, het woonhuis van barragan, het jugenstil bellas artes museum, het pleintje waar alle letterzetters en drukkers werken, de wateren ten zuiden van de stad, de piramides in het noorden, verschillende markten etcetera. en alles doen we te voet en met de metro, net als iedere mexicaan die niet in de file wil staan.
wat een geluk, we blijken maar tien minuten bij diego en kytzhia, onze mexicaanse studievrienden, vandaan te wonen. ze hebben het heel druk maar weten toch tijd vrij te maken om ons hun stad en een beetje van het mexicaanse leven te laten zien. zo nemen ze ons mee op een boottochtje in xochimilco, het watergebied waar felgekleurde platbodems je tegmoetkomen met muziek, eten en drinken. op zondagmiddag gaan we met z'n allen als goedgeaarde mexicanen naar het stadion. nee, geen voetbal, maar volksvermaak nummer een: worstelen. de vele busuren met kung-fu films werpen nu zijn vruchten af; vond Aaf het deze morgen nog een eng idee om te gaan, maar binnen vijf minuten staat ze als allerhardste mee te juichen. het worstelen heeft meer weg van een klucht waar goed tegen kwaad 'koppeltjeduikt', zoals Aaf dat noemt. zelfs ik heb gelachen om die gemaskerde acrobaten. als afsluiter van gaan we naar the place to be: 'El Moro' een chocoladecafe. de hele tent zit stampvol met mensen die gefrituurde stengels in chocolademelk dopen. en dat kan dan 24 uur per dag.
de dag voor ons vertrek maakt de hele stad zich op voor 'dia de los muertos' (allezielen). dat is wel wat anders dan halloween, het is hier heel gewoon en niet eng. door zich uit te dossen als aangekleed skelet herdenken de mensen en kinderen hun overleden naasten. zo brengen ze heerlijke zoetigheden en vele kaarsen naar graf of altaar. onze pepernoten zijn hier chocolade doodskopjes, zeg maar. overal zie je feestelijke offerandes met oranje bloemen, slingers en veel kaarsen: op de pleinen, de markten en bij mensen thuis. onze meisjes lopen verkleed door de stad en in plaats van snoep op te halen delen ze voornamelijk uit. ook leuk om te doen.
als afsluiter kopen we een echte Dora pinata: een grote papier machee stripfiguur gevuld met snoep. als we die maar mee krijgen het vliegtuig in naar de meisjes Bauermann in San Francisco...
02 November 2006
mexico, jalapa & coatepec
na de zoele zomernachten van Veracruz gaan we naar het iets koelere Jalapa in de heuvels. dit is het gebied van tabak, koffie en de jalapenopeper. in dit stadje vinden we mooie parken met speeltuinen en de meisjes schommelen wat af. het hostel is zoals geen ander: superdikke matrassen, buitenterassen en een keukenmevrouw. we bezoeken het bijzonder gebouwde antropologisch museum met reuze Olmec-hoofden. in de tuin voetballen de schooljongens terwijl de meiden zich over Aaf ontfermen.
in het nabijgelegen Coatepec doen we inkopen op de markt en slijten onze avonden op het plaza met hotdogs en balonnen. het is hier heerlijk rustig en we eten bijzonder lekkere handgemaakte tortilla's. in Xico willen we naar de watervallen maar we komen niet verder dan het kerkplein, aangezien er geen verder vervoer is. zowel Xico als Coatepec zijn welvarende koloniale stadjes met een gemoedelijke sfeer, gezellig om door heen te wandelen.
na al dit groen en die rust zijn we klaar voor Mexico DF. opgetooid met felgekleurde slingers en grote balonnen, en natuurlijk alle tassen, stappen we vol verwachting in de bus.
in het nabijgelegen Coatepec doen we inkopen op de markt en slijten onze avonden op het plaza met hotdogs en balonnen. het is hier heerlijk rustig en we eten bijzonder lekkere handgemaakte tortilla's. in Xico willen we naar de watervallen maar we komen niet verder dan het kerkplein, aangezien er geen verder vervoer is. zowel Xico als Coatepec zijn welvarende koloniale stadjes met een gemoedelijke sfeer, gezellig om door heen te wandelen.
na al dit groen en die rust zijn we klaar voor Mexico DF. opgetooid met felgekleurde slingers en grote balonnen, en natuurlijk alle tassen, stappen we vol verwachting in de bus.
Subscribe to:
Posts (Atom)
