welkom thuis!

en ja, dan zit je weer thuis in capelle...

na drie heerlijke weken frankrijk bij opa en oma staat ons een feestelijk onthaal van vrienden en natuurlijk nina op Rotterdam CS te wachten. met een ´eigen´ auto gaan met z´n allen naar ons huis om lekker bij te kletsen. hier treffen we een door buurvrouw Bep en oma An versierd huis aan, vol met lekkere dingen. de hele middag waait er allerlei familie aan en de kinderen spelen wat af. tot we om 22.00 uur in ons eigen bed kunnen stappen. eerst nog even de bedjes van de meisjes in elkaar zetten en dan lekker slapen...

de voldende dag vertoeven we bij oma An, op zoek naar een overhemd en een pak want ik ga dinsdag solliciteren. dat is echt even wennen na een jaar in je kloffie en flipflops te hebben gelopen. reizen is best leuk, je wordt er alleen zo dik van: het valt dan ook niet mee een passende broek te vinden. na het avondeten gaan de de kinderen `nachtklaar` in onze geleende auto naar Hen en El in Velp. we logeren daar zodat we ´s ochetnds op tijd op onze afspraken kunnen zijn.

wel de wekker gezet want we moeten bij tijds op, om op autojacht te gaan. twee uur en een proefrit later zijn we geslaagd en hebben we een grote peugeot 406 break gekocht. er moeten straks drie kinderstoeltjes naast elkaar op de achterbank en hier passen alle bedjes, karren en strandspullen gemakkelijk achterin. wij zijn blij want volgende week kunnen we hem al ophalen. in de middag ga ik, goed voorbereid, naar het eerste gesprek. Cir wordt bijgepraat over de webwinkels van Ellen en de meisjes spelen de hele dag met Sam en Rijk. het gesprek is goed verlopen en ´s avonds gaan we terug naar huis. morgen doen we rustig aan.

in het eerste weekeinde helpen twee vrienden ons om alle dozen met persoonlijke bezittingen terug te verhuizen naar ons eigen huis. de komende weken kunnen we die uitpakken en opbergen. we poetsen elke dag wat en pakken een paar dozen uit en zo wordt het langzaam weer ons huisje. de bezoekjes aan de tandarts en de verloskundige brengen ons echt wel weer terug in de dagelijkse routine. als Cir binnenstapt bij de verloskundige vraagt de assistente om haar kaart.
´nou nee, die heb ik nog niet.´
´oh, hoever bent u dan?´
´32 weken!´
en dat allemaal tijdens het reizen met 1 controle. de verloskundige is heel erg te spreken over de buik en de groei van het kindje. alles goed, houden zo!

wij zijn nu twee weken verder. alle dozen zijn uitgepakt, de berging opgeruimd, babykleertjes gewassen, we hebben een auto en ik heb bijna een baan bij een bedrijf waar ik graag bij wil werken. so far so good. Aaf en Evi kunnen weer heerlijk spelen met hun vriendinnetjes van de overkant. ze herontdekken al hun speelgoed en hebben weer eigen fietsen!! na een jaar steeds anderkinds fiets te moeten vragen, kunnen ze de gehele dag op hun eigen fiets rond crossen.

toch begint de kater langzaam op te komen. dat zal wel nog erger worden als ik weer ga werken en Aaf en Evi weer naar school gaan. niet meer rustig de dag beginnen met als moeilijkste vraag: ´wat neem ik vandaag voor ontbijt: continental of english?´. maar goed, dat wisten we van te voren. dus op die moeilijke momenten kijken we gewoon naar wat foto´s van de reis en dan weten we dat we niet moeten zeuren. we hebben een fantastisch jaar achter de rug met z´n vieren en nu gaan we gewoon weer verder.

rest alleen de vraag: hoe vertel ik het die derde?