usa, miami & los angeles

ja hoor, Dora ligt al op ons te wachten in Los Angeles; wij zijn iets later. . .

het valt niet mee om Mexico Stad te verlaten. als we, tegen onze gewoonte in, ik weet het, ruim op tijd op het vliegveld aankomen, blijkt onze vlucht gecancelled. we zijn teleurgesteld want we hadden ons verheugd op nog een laatste middagje Carribean strand in Cancun. nu brengen we onze tijd door op een vliegveld zonder internet en zonder speeltuin. bah!

om acht uur 's avonds staan we dan op Cancun airport en willen zo snel mogelijk naar een hotelkamer. we hebben morgenochtend immers nog wat vluchten te gaan. blijken er geen hotels in de buurt van het vliegveld te zijn. en ook geen lockers. staan we daar met al onze rugzakken, extra tassen met aankopen, buggy, moeie kinders en Dora pinata! Peter beent driftig heen en weer tussen infobalie en taxibali en regelt een hotel en vervoer. een vriendelijke meneer van het airport vraagt me: 'oye, you are no Americans, you are much more friendly. but why is your husband so angry?'

ik ga maar gewoon voor de honderdste keer met Aafje mee naar de toiletten en verschoon Evietjes luier maar weer eens. hopelijk vinden we gauw een bed. we lopen naar een minibusje dat ons, snel, naar een hotel even verderop gaat brengen. we zeulen alle spullen en kinderen naar buiten precies voor het busje en wachten tot we in mogen stappen. dan begint iemand tegen me te roepen. ik loop naar hem toe en begrijp dat we alle spullen nu weer 30 meter terug moeten slepen, want daar staat het instapbordje. deze meneer zegt dat dus nu precies tegen de verkeerde persoon. ik flip en vertel hem dat even in goedgebekt spaans (of engels dat weet ik niet meer). hij laat vervolgens twee busjes voor onze neus wegrijden en ons nog wat langer wachten. ach, we willen gewoon eten en een bed.

uiteindelijk maakt de ober van het hotel alles goed. de meisjes vallen onderweg op mijn schoot in slaap en we stoppen ze lekker in. we bestellen een borrel en de ober regelt een heerlijk maaltje voor ons. na een goede nacht zijn we klaar voor onze reis naar san francisco.

we vliegen eerst van Cancun naar Miami. op Miami airport regelen we een bedje voor Evi voor de 12 uur durende vlucht van volgende week naar Auckland. of dat is gelukt moeten we afwachten, maar we hebben het geprobeerd. we kopen nog een koffietje, wat toblerone en - eindelijk - een goed boek. een half uur voor vertek gaan we inchecken. domdom! na alle terroristische trucen van afgelopen tijd hebben de Amerikanen wel wat langer nodig om iedereen te controleren. de bagage is al door naar LA maar van de handbagage moet alles overhoop, onze schoenen moeten uit en alles, echt alles moet door de scanner. zelfs de buggy waar Aafje in zit te slapen. wakker worden, opstaan en schoenen uit. Peters vrienden zijn het toch al niet, dus pikken ze hem er natuurlijk uit. bovendien vergeet hij zijn mp3 speler onder zijn shirt dus die zoemer blijft afgaan! ik sta ondertussen samen met een douanemevrouw mijn tampons en dagcreme weer in te pakken. de tandpastatube moet achterblijven, daar kan teveel springstof in zitten. ondertussen rent evi op haar sokken tussen alle poortjes door, tot grote ongerustheid van het personeel. mooi wel, dat kinderen het concept van hekjes nog niet snappen!

we rennen met de hele familie naar de gate, we hebben nog vijf minuten! als we aankomen zie ik zo het vliegtuig wegglijden. de deur is gesloten en gaat ook niet meer open. op het laatste moment is er een 'gate change' geweest, dat is alleen niet omgeroepen. ook is er geen 'final call' geweest; het vliegtuig is gewoon op tijd vertrokken. er staan nog tien mensen aan de balie die mee hadden gemoeten. nu heeft Peter het helemaal gehad met de USA.

we gaan lekker eten (dat helpt altijd) en twee uur later mogen we mee naar Los Angeles. afijn, om tien uur 's avonds rijden we Los Angeles uit. alle rugzakken, tassen en de Dora passen met gemak in de luxe huurauto. bij volle maan rijden noordwaarts we langs Beverly Hills en Hollywood!!