oye!
daar waar de elfjes wonen
MIJN pappa
twee meisjes aan het strand
canyon pequena
gesus
guate scriptura
cascadas de veracruz
30 October 2006
fotoos V
oye! daar waar de elfjes wonen MIJN pappa twee meisjes aan het strand canyon pequena gesus guate scriptura cascadas de veracruz
animales II
krokodillen, kleine en eentje van drie meter, 21 schorpioenen: een moeder met 20 kleintjes op haar rug, kolibrietjes, neusberen, (parende) reuzezeeschildpadden...
19 October 2006
mexico, pacific coast & mexican gulf
yep, 20 uur in een bus is te doen. met halverwege wat tacootjes weghakken bij stads beste tacoboer en een uurtje speelland van mcdunnalds, kun je best in één ruk van de pacific naar de mexican gulf coast reizen. slik.
eerst zijn we een paar daagjes aan het bijkomen aan het strand van de pacific ocean. raar idee dat we over tijdje aan de overkant zwemmen! de golven zijn hier hoog en krachtig. we genieten van ons boottochtje naar de reuzenschildpadden; we zwemmen zelfs een stukje met ze mee. op de terugweg zien we - hoe bijzonder - parende schilpadden: twee van die dopjes in de golven, oh, zo doen ze dat dus. de dolfijnen laten zich jammergenoeg niet zien.
dan volgt de dag van de bus. Peter dacht dat hij niet kon slapen in de bus maar dat lukt hem dus prima. de meisjes doen het ook goed. nou ik nog: te fel licht, te koud, teveel remmen en weer optrekken, bah. tegen de ochtend slaap ik in. en dan zijn we er al! we hadden liever in oaxaca gebleven, maar helaas is er al zes maanden een oproer aan de gang en ieder moment kan het leger optreden. de leraren zijn in opstand gekomen en de gouverneur wacht op steun van de president om in te grijpen. ondertussen rijden we een stad binnen met barricades in de straten, overal bekladde muren en auto`s en - volgens de kranten - geregeld opstootjes. we kennen het van Rotterdam, als Feyenoord moet spelen, zeg maar. toch wordt ons door onze Mexicaanse vrienden en ´locals´ afgeraden er te blijven. dus we gaan na een rustpauze van een paar uur door naar Veracruz.
Veracruz is een levendige havenstad met koloniale gebouwen en heerlijke (vis)markten. iedere avond dansen de mensen - chique geklede opa´s met wit gepoetste schoenen en oma´s met sexy zomerjurken op de pleinen, begeleidt door heuse salsa bandjes in hawaiishirts. bij een heerlijk warm zomerbriesje om tien uur `s avonds op een terrasje je biertje drinken. `s middags is het te heet om je te bewegen dus gaan we het Aquarium bezoeken: Aaf rent er als een speer doorheen, zo snel mogelijk naar de tekentafel; Evi vindt gelukkig álle vissen mooi.
we huren nog een dag een auto om wat meer van de omgeving te zien. en wat voor een omgeving! groen, groen, groen met heuvels met koeien en rietsuiker aan de ene kant en de zee aan de andere kant. we gaan ook naar een grote waterval. omdat het nu het regenseizoen is giert er behoorlijk wat water door. op de terugweg nog even stoppen in de sigarenhoofdstad van mexico voor wat ´lungfillers´. als laatste een UNESCO stadje waar alle huizen gekleurd zijn (dat hebben ze in engeland toch ook?). ja, maar dit zijn wat sprekendere kleuren, het ziet er gewoon vrolijker uit onder de Mexicaanse zon.
ook hier is gelukkig(!) een mcdunnalds dus er kan gespeeld worden; maar waar we toch maar niet aan kunnen wennen is die paramilitair met die doorgeladen shotgun voor de deur. ´pase adelante, señora´. ziet Ronald Macdonald er in Nederland toch heel anders uit. in Mexico maar ook in Guatemala zijn zelfs de pepsi cola trucks bewapend met zo´n mannetje. Peter vraagt zich bezorgd af hoe dat dan zit met de biertrucks... waarschijnlijk een mannetje in een rondraaiende koepel met een .50 gezien de waarde van de lading.
eerst zijn we een paar daagjes aan het bijkomen aan het strand van de pacific ocean. raar idee dat we over tijdje aan de overkant zwemmen! de golven zijn hier hoog en krachtig. we genieten van ons boottochtje naar de reuzenschildpadden; we zwemmen zelfs een stukje met ze mee. op de terugweg zien we - hoe bijzonder - parende schilpadden: twee van die dopjes in de golven, oh, zo doen ze dat dus. de dolfijnen laten zich jammergenoeg niet zien.
dan volgt de dag van de bus. Peter dacht dat hij niet kon slapen in de bus maar dat lukt hem dus prima. de meisjes doen het ook goed. nou ik nog: te fel licht, te koud, teveel remmen en weer optrekken, bah. tegen de ochtend slaap ik in. en dan zijn we er al! we hadden liever in oaxaca gebleven, maar helaas is er al zes maanden een oproer aan de gang en ieder moment kan het leger optreden. de leraren zijn in opstand gekomen en de gouverneur wacht op steun van de president om in te grijpen. ondertussen rijden we een stad binnen met barricades in de straten, overal bekladde muren en auto`s en - volgens de kranten - geregeld opstootjes. we kennen het van Rotterdam, als Feyenoord moet spelen, zeg maar. toch wordt ons door onze Mexicaanse vrienden en ´locals´ afgeraden er te blijven. dus we gaan na een rustpauze van een paar uur door naar Veracruz.
Veracruz is een levendige havenstad met koloniale gebouwen en heerlijke (vis)markten. iedere avond dansen de mensen - chique geklede opa´s met wit gepoetste schoenen en oma´s met sexy zomerjurken op de pleinen, begeleidt door heuse salsa bandjes in hawaiishirts. bij een heerlijk warm zomerbriesje om tien uur `s avonds op een terrasje je biertje drinken. `s middags is het te heet om je te bewegen dus gaan we het Aquarium bezoeken: Aaf rent er als een speer doorheen, zo snel mogelijk naar de tekentafel; Evi vindt gelukkig álle vissen mooi.
we huren nog een dag een auto om wat meer van de omgeving te zien. en wat voor een omgeving! groen, groen, groen met heuvels met koeien en rietsuiker aan de ene kant en de zee aan de andere kant. we gaan ook naar een grote waterval. omdat het nu het regenseizoen is giert er behoorlijk wat water door. op de terugweg nog even stoppen in de sigarenhoofdstad van mexico voor wat ´lungfillers´. als laatste een UNESCO stadje waar alle huizen gekleurd zijn (dat hebben ze in engeland toch ook?). ja, maar dit zijn wat sprekendere kleuren, het ziet er gewoon vrolijker uit onder de Mexicaanse zon.
ook hier is gelukkig(!) een mcdunnalds dus er kan gespeeld worden; maar waar we toch maar niet aan kunnen wennen is die paramilitair met die doorgeladen shotgun voor de deur. ´pase adelante, señora´. ziet Ronald Macdonald er in Nederland toch heel anders uit. in Mexico maar ook in Guatemala zijn zelfs de pepsi cola trucks bewapend met zo´n mannetje. Peter vraagt zich bezorgd af hoe dat dan zit met de biertrucks... waarschijnlijk een mannetje in een rondraaiende koepel met een .50 gezien de waarde van de lading.
17 October 2006
fotoo fam - 8 weken
joehoe vanuit het grand canyon
hee en jullie ouders daar,
vertellen jullie eens wat verhalen over jullie gespuis. dan kan ik Aaf een beetje vermaken tijdens die bus- en bootritten!
hee en jullie ouders daar,
vertellen jullie eens wat verhalen over jullie gespuis. dan kan ik Aaf een beetje vermaken tijdens die bus- en bootritten!
welkom jelle!
ha die jelle,
welkom op deze mooie wereld. als je een beetje op je ouders lijkt, zal je er heel wat van gaan zien. maar geniet eerst maar lekker van je moeders borst. goed gedaan marleen! gefeliciteerd luc, marleen, bram en dorien!
welkom op deze mooie wereld. als je een beetje op je ouders lijkt, zal je er heel wat van gaan zien. maar geniet eerst maar lekker van je moeders borst. goed gedaan marleen! gefeliciteerd luc, marleen, bram en dorien!
16 October 2006
mexico, san cristobal de las casas
De volgende ochtend om 6.00 uur met de minibus naar San Christobal in Mexico. De meiden hebben niet zo´n goede reisdag, niets is goed, alles duurt te lang en ze slapen kort.
Om drie uur zijn we in San Christobal. we vestigingen ons in een restaurant en na de lunch gaat Circe op zoek naar accommodatie. na een uur komt ze terug en we gaan naar het gelukkige hostel. de kamer is perfect maar we zitten weer aan een drukke straat. er is wel een gemeenschappelijke ruimte, maar die is koud en wordt dan ook nauwelijks gebruikt. dus de volgende dag met de taxi op zoek naar een hostel dat niet vol is en dat wel aan onze voorwaarden voldoet. Bij de derde is het raak. genoeg loopruimte voor de meiden en een gemeenschappelijke ruimte zodat we ´s avonds in de buurt, maar buiten de kamer kunnen zitten.
San Chistobal is een mooie oude stad, met veel pleinen en kerken, maar weinig speelplaatsen. één dag gaan we naar een dorpje in de buurt waar in de katholieke kerk naast de heer ook andere goden worden aanbeden... De kerk ligt bezaaid met dennenaalden, op de grond zitten allemaal mensen die tussen de 1 en 100 kaarsen aansteken en allerlei ´gebeden´ prevelen. soms worden ze behandeld door een priester die met eieren over ze heen rolt. er wordt frisdrank geofferd, er loopt een bandje rond dat muziek maakt, er lopen mensen met grote wierrookpotten, kortom het is een gezellige boel hier in het huis van de heer. Aaf vindt dit wel wat, dus ze knielt neer naast een vrouw die een slordige 50 kaarsen op de grond plakt en ze helpt haar deze aan te steken. wanneer ze wat begint te prevelen gaat Aaf maar weg naar vier ´vrije´ kaarsen. hier moeten we gaan zitten en we moeten aan Chris denken want die is vier jaar! Volgens ons is Chris net zes geworden, maar we doen het maar gewoon, want Aaf weet zeker dat dit zo moet.
Na deze verlichtende ochtend gaan we nog een dag naar een klein grand canyon. met een speedboot knallen we over de rivier tot grote vreugde van de meiden (hoe sneller hoe beter). naast de schitterende uitzichten zien we ook een hoop krokodillen, gieren en pelikanen. worden we eerst nog enthousiast van een krokodil van 80cm: aan het einde van de morgen zijn we toch echt wel onder de indruk van een big MF van 3 meter.
San chistobal is mooi, maar we zitten al sinds Cobán in de bergen en daar is het nu eenmaal kouder dan in de lage landen. dus snel naar de kust. omdat het 11 uur rijden is naar de Pacific Ocean, nemen we voor het eerst een nachtbus. ben benieuwd hoeveel uur ik mijn ogen dicht zal doen...
Om drie uur zijn we in San Christobal. we vestigingen ons in een restaurant en na de lunch gaat Circe op zoek naar accommodatie. na een uur komt ze terug en we gaan naar het gelukkige hostel. de kamer is perfect maar we zitten weer aan een drukke straat. er is wel een gemeenschappelijke ruimte, maar die is koud en wordt dan ook nauwelijks gebruikt. dus de volgende dag met de taxi op zoek naar een hostel dat niet vol is en dat wel aan onze voorwaarden voldoet. Bij de derde is het raak. genoeg loopruimte voor de meiden en een gemeenschappelijke ruimte zodat we ´s avonds in de buurt, maar buiten de kamer kunnen zitten.
San Chistobal is een mooie oude stad, met veel pleinen en kerken, maar weinig speelplaatsen. één dag gaan we naar een dorpje in de buurt waar in de katholieke kerk naast de heer ook andere goden worden aanbeden... De kerk ligt bezaaid met dennenaalden, op de grond zitten allemaal mensen die tussen de 1 en 100 kaarsen aansteken en allerlei ´gebeden´ prevelen. soms worden ze behandeld door een priester die met eieren over ze heen rolt. er wordt frisdrank geofferd, er loopt een bandje rond dat muziek maakt, er lopen mensen met grote wierrookpotten, kortom het is een gezellige boel hier in het huis van de heer. Aaf vindt dit wel wat, dus ze knielt neer naast een vrouw die een slordige 50 kaarsen op de grond plakt en ze helpt haar deze aan te steken. wanneer ze wat begint te prevelen gaat Aaf maar weg naar vier ´vrije´ kaarsen. hier moeten we gaan zitten en we moeten aan Chris denken want die is vier jaar! Volgens ons is Chris net zes geworden, maar we doen het maar gewoon, want Aaf weet zeker dat dit zo moet.
Na deze verlichtende ochtend gaan we nog een dag naar een klein grand canyon. met een speedboot knallen we over de rivier tot grote vreugde van de meiden (hoe sneller hoe beter). naast de schitterende uitzichten zien we ook een hoop krokodillen, gieren en pelikanen. worden we eerst nog enthousiast van een krokodil van 80cm: aan het einde van de morgen zijn we toch echt wel onder de indruk van een big MF van 3 meter.
San chistobal is mooi, maar we zitten al sinds Cobán in de bergen en daar is het nu eenmaal kouder dan in de lage landen. dus snel naar de kust. omdat het 11 uur rijden is naar de Pacific Ocean, nemen we voor het eerst een nachtbus. ben benieuwd hoeveel uur ik mijn ogen dicht zal doen...
14 October 2006
fotoos IV
achter in de pick up
chicken bus
hippe kinderkleding
vulkanentocht
lago atitlan
zoetigheid kopen
de beste koffie is voor de export
13 October 2006
guatemala, lago atitlan
we gaan terug naar Antigua en pakken de bus naar Panajachel (pana) aan het Lago Atitlan. het is twee uur rijden naar dit meer dat omringd is door drie vulkanen. het is er heel relaxed, met mooie uitzichten en oorspronkelijke dorpjes. in de stromende regen stappen we uit de bus, snel naar de boot die ons naar ons hostel ergens aan het meer brengt. we eten gezellig met alle andere gasten en gaan daarna moe maar voldaan naar bed. nou ja, niet allemaal... ik breng weer een nacht door rond het toilet. gelukking duurt het herstel ditmaal maar een dag. cir en de meiden gebuiken die dag om alle andere horecagelegenheden in het dorpje uit te checken. ik en aaf gaan nog een dag naar pana om de nodige zaken te regelen en we gaan nog een dag lang rond het meer. van dorp naar dorp met allerlei bootjes. als we de avond voor ons vertrek naar mexico in pana aankomen blijkt het `de dag van het kind` te zijn, inclusief kermis. Aaf is, nadat ze een uur heeft lopen dreinen dat ze zo moe is en niets wil, haar vermoeitheid spontaan kwijt. en ouderwetse kermis heeft wel wat. alle draaimolens worden, met uitzondering van het reuzerad, met de hand gedraaid! bijna moeten we met een draaimolen in onze rugzak verder: Evi is er niet uit te slaan. Gillend draaien de meiden hun rondjes. als we thuiskomen en we leggen ze even op bed om hun tandenborstels te pakken, slapen ze direct.
Morgen met de bus naar Mexico, Adios Guatemala.
Morgen met de bus naar Mexico, Adios Guatemala.
05 October 2006
guatemala, antigua - vulkaanstad
OK! eerst even wat ´bustaal´. wanneer je vraagt wanneer de bus komt dan zeggen ze altijd: ´over 20 minuten´. dit kan echter betekenen dat de bus er over 2 minuten, 20 minuten of over 2 uur is. dat hebben we in Coban geleerd en nu we erop letten zeggen ze dit overal in Guatemala. hmmm, tijd is relatief.
ZOEF wordt alleen BOEM. in een leeg busje rijden we rond terwijl de bijrijder GUATE, GUATE roept(afkorting van Guatemala City). de lege minibus stopt abrupt om wat klanten in te laden en een onoplettende brommer kleunt achterop. het is nog vroeg. iedereen als een razende instappen voordat de politie komt en ZOEF na een uurtje gaan we dan toch goedgevuld op pad. het is 15 september, ´dia de la Libertad´ en dat betekent in ieder dorp feest. majorettes, optochten en miss Libertad verkiezingen. we dachten dat we het zouden missen, maar we hebben zo gewoon tien keer feest. guatemala stad is afgezet, dus we zien zowel het centrum als de buitenwijken en het ziet er prima uit. vanuit ons busje. blij dat je daar niet woont.
Antigua is een mooi Spaans koloniaal stadje met keienstraatjes en heel veel winkeltjes. Peter schaaft z´n Spaans bij met drie ochtenden privé conversatieles. wij hobbelen een beetje rond op zoek naar één van de vele papelarias voor enveloppen en pakpapier, het postkantoor, de notaris, de wasserette, het textielmuseum en lekker kopen. als Aaf moe is van het lopen houdt ze gewoon zelf een tuktuk aan. tja, ik zei toch dat het hier soms net Azië lijkt...
na al dat rondlopen in de stad willen we nu wel eens die vulkaan met lava zien. we klimmen om zes uur ´s ochtends in een busje en een uurtje later omhoog. ik heb de meisjes chocomel gegeven als ontbijt, niet zo slim want het komt er na een half uur slingeren in het busje, opgewarmd en wel weer uit. de reizigers onder ons weten hoe het is om in derde wereld landen in een minibus te moeten zitten. ik moet toegeven, we zaten niet met z´n veertigen in het busje, maar als gezonde hollandse boerenjongen van boven de 1.50 meter zit je toch al gauw klem. dus laat je, als goede ouder, je dochter gelaten over je heen braken. meelevende reizigers geven ons plastic zakjes en welriekende zakdoekjes om te redden wat er te redden valt. och, we brengen alles dadelijk meteen weer naar de wasserette, ze kennen ons ondertussen wel.
de klim omhoog is best pittig, na twintig minuten liedjes zingen, verhalen vertellen om Aaf maar omhoog te krijgen (we moeten nog meer dan een uur), zetten we Aaf op een paard. iedere keer als de groep even op adem komt met een verhaal over een boom of zo, roept madam vanaf haar paard: ´Vamos!´. Nu ze door het paard gedragen wordt, vindt ze de klim super. Evi zit liever bij haar moeder op de rug. Peter heeft een paar avonden ervoor iets verkeerds gegeten en voelt zich met elke stap minder goed; hij ademt moeilijk, wordt langzaam bleek en de koorts komt weer terug. hij moet en zal de actieve vulkaan zien dus boven komt hij wel. we zijn alletwee zeer onder de indruk. in eerste instantie lijkt het alsof er niets bijzonders is, half in de wolken een mega BBQ. totdat je dichterbij komt en de hitte voelt en todat er plotseling iets verschuift en de rode lava begint te lopen. WOW!
op de terugweg besluiten we een dokter te raadplegen. na drie uur rondhangen in het plaatselijk prive hospital en wat testen blijkt dat Peter een parasiet heeft. twee pillen en een paracetamol en uitslapen. we geven gewoon Cobán de schuld.
samen met Maevis, een vriendelijke Nederlandse meid, ga ik een ochtendje op stap. heerlijk een uur massage en daarna wat schrijven voor de weblog. Aaf is boos dat ze niet mee mag, maar later maakt Maevis het helemaal goed: ze neemt Aaf mee voor een ijsje terwijl wij alles inpakken voor vertrek. we gaan een paar dagen de stad uit!
terwijl Aaf bij de buren haar dagelijkse tekenfilm zit te kijken, komen we de Israelische Aram familie weer tegen. ze hebben ook twee meisjes in dezelfde leeftijd en vinden het heel gezellig met ons. bovendien willen we nu allemaal wel eens weg uit die kamer. nou Jolien, het zou een zus van je kunnen zijn. ze vragen of we meegaan naar de earth lodge, een avocado kwekerijtje hier vlakbij. het komt ons goed uit: Peter voelt zich weer wat beter, de meisjes kunnen lekker spelen. we zijn vijf heerlijke dagen gebleven, zo rustig is het daar. het uitzicht alleen al! en elke dag wel een pluimpje rook of wat gloeiende stenen uit één van de drie vulkanen. het eten is goed, het is mooi weer en heerlijk stil. elke middag spelen er twee kolibri-achtige vogeltjes bij ons huisje. Brianne heeft een zwembadje voor de meisjes gefabriekt en Adi, Israelische kok, bespreekt met Aaf de zaken van de dag door. kunnen wij ook heerlijk lezen en suffen in de hangmat. kijk maar op www.earthlodgeguatemala.com - met treehouse!
we hebben nog tien en een halve maand, maar de tijd begint te dringen. hoe lekker het ook is hier we willen nog meer zien.
ZOEF wordt alleen BOEM. in een leeg busje rijden we rond terwijl de bijrijder GUATE, GUATE roept(afkorting van Guatemala City). de lege minibus stopt abrupt om wat klanten in te laden en een onoplettende brommer kleunt achterop. het is nog vroeg. iedereen als een razende instappen voordat de politie komt en ZOEF na een uurtje gaan we dan toch goedgevuld op pad. het is 15 september, ´dia de la Libertad´ en dat betekent in ieder dorp feest. majorettes, optochten en miss Libertad verkiezingen. we dachten dat we het zouden missen, maar we hebben zo gewoon tien keer feest. guatemala stad is afgezet, dus we zien zowel het centrum als de buitenwijken en het ziet er prima uit. vanuit ons busje. blij dat je daar niet woont.
Antigua is een mooi Spaans koloniaal stadje met keienstraatjes en heel veel winkeltjes. Peter schaaft z´n Spaans bij met drie ochtenden privé conversatieles. wij hobbelen een beetje rond op zoek naar één van de vele papelarias voor enveloppen en pakpapier, het postkantoor, de notaris, de wasserette, het textielmuseum en lekker kopen. als Aaf moe is van het lopen houdt ze gewoon zelf een tuktuk aan. tja, ik zei toch dat het hier soms net Azië lijkt...
na al dat rondlopen in de stad willen we nu wel eens die vulkaan met lava zien. we klimmen om zes uur ´s ochtends in een busje en een uurtje later omhoog. ik heb de meisjes chocomel gegeven als ontbijt, niet zo slim want het komt er na een half uur slingeren in het busje, opgewarmd en wel weer uit. de reizigers onder ons weten hoe het is om in derde wereld landen in een minibus te moeten zitten. ik moet toegeven, we zaten niet met z´n veertigen in het busje, maar als gezonde hollandse boerenjongen van boven de 1.50 meter zit je toch al gauw klem. dus laat je, als goede ouder, je dochter gelaten over je heen braken. meelevende reizigers geven ons plastic zakjes en welriekende zakdoekjes om te redden wat er te redden valt. och, we brengen alles dadelijk meteen weer naar de wasserette, ze kennen ons ondertussen wel.
de klim omhoog is best pittig, na twintig minuten liedjes zingen, verhalen vertellen om Aaf maar omhoog te krijgen (we moeten nog meer dan een uur), zetten we Aaf op een paard. iedere keer als de groep even op adem komt met een verhaal over een boom of zo, roept madam vanaf haar paard: ´Vamos!´. Nu ze door het paard gedragen wordt, vindt ze de klim super. Evi zit liever bij haar moeder op de rug. Peter heeft een paar avonden ervoor iets verkeerds gegeten en voelt zich met elke stap minder goed; hij ademt moeilijk, wordt langzaam bleek en de koorts komt weer terug. hij moet en zal de actieve vulkaan zien dus boven komt hij wel. we zijn alletwee zeer onder de indruk. in eerste instantie lijkt het alsof er niets bijzonders is, half in de wolken een mega BBQ. totdat je dichterbij komt en de hitte voelt en todat er plotseling iets verschuift en de rode lava begint te lopen. WOW!
op de terugweg besluiten we een dokter te raadplegen. na drie uur rondhangen in het plaatselijk prive hospital en wat testen blijkt dat Peter een parasiet heeft. twee pillen en een paracetamol en uitslapen. we geven gewoon Cobán de schuld.
samen met Maevis, een vriendelijke Nederlandse meid, ga ik een ochtendje op stap. heerlijk een uur massage en daarna wat schrijven voor de weblog. Aaf is boos dat ze niet mee mag, maar later maakt Maevis het helemaal goed: ze neemt Aaf mee voor een ijsje terwijl wij alles inpakken voor vertrek. we gaan een paar dagen de stad uit!
terwijl Aaf bij de buren haar dagelijkse tekenfilm zit te kijken, komen we de Israelische Aram familie weer tegen. ze hebben ook twee meisjes in dezelfde leeftijd en vinden het heel gezellig met ons. bovendien willen we nu allemaal wel eens weg uit die kamer. nou Jolien, het zou een zus van je kunnen zijn. ze vragen of we meegaan naar de earth lodge, een avocado kwekerijtje hier vlakbij. het komt ons goed uit: Peter voelt zich weer wat beter, de meisjes kunnen lekker spelen. we zijn vijf heerlijke dagen gebleven, zo rustig is het daar. het uitzicht alleen al! en elke dag wel een pluimpje rook of wat gloeiende stenen uit één van de drie vulkanen. het eten is goed, het is mooi weer en heerlijk stil. elke middag spelen er twee kolibri-achtige vogeltjes bij ons huisje. Brianne heeft een zwembadje voor de meisjes gefabriekt en Adi, Israelische kok, bespreekt met Aaf de zaken van de dag door. kunnen wij ook heerlijk lezen en suffen in de hangmat. kijk maar op www.earthlodgeguatemala.com - met treehouse!
we hebben nog tien en een halve maand, maar de tijd begint te dringen. hoe lekker het ook is hier we willen nog meer zien.
03 October 2006
guatemala, coban - hoe kom ik er vandaan!
ha, voor wie denkt dat reizen alleen maar leuk is: ga zitten, neem een goeie, hollandse, dikke, bruine boterham met kaas en een warme kop thee - en geniet.
vanuit rio dulce nemen we de tot onze verbazing best luxe ´chicken bus´ richting Coban & Semuc Champey. so far, so good. het moet daar ontzettend mooi zijn, niet te missen, blabla.
ik wilde eigenlijk naar Utilla, Honduras om met een beetje geluk mijn duikbrevet te halen. als kind heb ik chronische oorontsteking en tig keer buisjes gehad, dus ik heb zelfs nog nooit over duiken nagedacht. maar dit lijkt me een mooie kans! Peter vind het niks om daar voor om te reizen, zeker niet als we nog in ´beautiful barrier reef´ Australie komen. op die verhalen moeten jullie (en ik) dan nog even wachten.
dus, op naar Coban. de short cut werd afgeraden want zou onveilig zijn. goed, gaan we toch de reguliere weg. we rijden mooi langs de bergen en pas later slingeren we er doorheen. toch nog net lang genoeg om mijn verloren gewaande wagenziekte tevoorschijn te toveren. de meisjes stuiteren vrolijk door de bus, achterstevoren boekjes lezend en trudies verhaaltjes luisterend. ´mammaaahaaa, we gaan nu dit spelletje doen, NU!´ als alle sapjes en chippies op zijn, wordt het tijd dat we er zijn. afijn, precies alles wat je niet wil komt nu tezamen: om 19.00 uur ´s avonds, in het donker, in de regen, kotsmisselijk (circe), honger en dorst (aaf en evi), gaar (peter) stappen we uit op het plaza in Coban. meteen worden we op z´n aziatisch belaagd door iemand die ons in zijn huis wil hebben. hmmmm, naah, nee, bedankt. ondertussen plast Aaf nog maar een keer in haar broek. we lopen naar het eerste (en enige!) hostel om te horen dat het vol is. ik heb het nu helemaal gehad en blijf met alle tassen en kinderen daar op de bank zitten, op zoek naar een schone lange broek voor Aaf. en wat is het hier godvergeten koud!! Peter loopt alle blokken van de stad af van links naar rechts en weer terug. een ietwat aangepaste versie van de nijmeegse vierdaagse ;) hotels, guesthouses etc. nog van een ander hostel gehoord, maar die is ook vol, wat zoekt iedereen hier toch? uiteindelijk hebben we een kamer in een hotel van alleen maar gangen met heel veel deuren en een TV met voetbal in de hal.
´s avonds om kwart over negen schuiven we aan bij de plaatstelijke chinees en eten heerlijke eend met citroen. lang leve de chinezen, ze zitten gelukkig overal. de meisjes gooien eerst nog even het bier over de tafel en over mijn enige droge lange broek. daarna kunnen ze dan eindelijk TV kijken. of toch maar meedoen met het zoontje van de kok die met het geluid op twintig als een bezetene alle ´dungeons & dragons´ zit dood te schieten op de computer.
de volgende dag gaan we naar de markt op zoek naar schoenen voor evi. we vinden tandpasta en tasjes voor hun ´huiswerk´. de meisjes graaien in alle zakken met rijst en bonen. ze zijn de attractie van de dag. evi wordt heel blij van alle kippen en kalkoenen. gelukkig weet ze nog niet dat ze in de soep gaan. het is blijkbaar betaaldag want ´s nachts wordt de lokale bevolking dronken onder ons raam; vanochtend hebben ze uren in de rij gestaan voor hun geld en nu staan ze uren hier.
we hebben zin in Semuc Champey: hier stromen twee rivieren boven elkaar. eentje boven de grond en de ander ondergronds en je kan er heerlijk zwemmen. eerst brengen we onze spullen naar dat éne héle leuke hostel mét kinderen en boeken vast onze ticket uit Coban. dan gaan we met een kleine bepakking én Evi´s tentje naar het rivierenwonder. wel, laat ik kort zijn, ja, het is bijzonder en als de Israelische stelletjes een beetje inschikken is het er heerlijk zwemmen. en gelukkig vinden we daar eindelijk een Guatemaltese familie met tig kinderen zonder kleren waar we ons teveel aan kinderkleding kunnen weggeven. Evietje haar sandalen passen ook goed.
maar wat een ¿?¨*^"!weg er naar toe en vooral er vandaan! ´ja de bus gaat nog.´ nee, hoor mañana weer.´ ´oh, maar wij zitten al twee uur te wachten...´ ´tegen ons zeiden ze... ´ met heel veel geluk en geregel komen we met een aardige Barcelonese familie, een privebusje en een taxi gelukkig toch nog weg. gauw naar een warme douche en maaltijd aan de familietafel in dat ene leuke hostel. de volgende ochtend, ZOEF naar Antigua.
en, genoten daar in dat kikkerlandje?
vanuit rio dulce nemen we de tot onze verbazing best luxe ´chicken bus´ richting Coban & Semuc Champey. so far, so good. het moet daar ontzettend mooi zijn, niet te missen, blabla.
ik wilde eigenlijk naar Utilla, Honduras om met een beetje geluk mijn duikbrevet te halen. als kind heb ik chronische oorontsteking en tig keer buisjes gehad, dus ik heb zelfs nog nooit over duiken nagedacht. maar dit lijkt me een mooie kans! Peter vind het niks om daar voor om te reizen, zeker niet als we nog in ´beautiful barrier reef´ Australie komen. op die verhalen moeten jullie (en ik) dan nog even wachten.
dus, op naar Coban. de short cut werd afgeraden want zou onveilig zijn. goed, gaan we toch de reguliere weg. we rijden mooi langs de bergen en pas later slingeren we er doorheen. toch nog net lang genoeg om mijn verloren gewaande wagenziekte tevoorschijn te toveren. de meisjes stuiteren vrolijk door de bus, achterstevoren boekjes lezend en trudies verhaaltjes luisterend. ´mammaaahaaa, we gaan nu dit spelletje doen, NU!´ als alle sapjes en chippies op zijn, wordt het tijd dat we er zijn. afijn, precies alles wat je niet wil komt nu tezamen: om 19.00 uur ´s avonds, in het donker, in de regen, kotsmisselijk (circe), honger en dorst (aaf en evi), gaar (peter) stappen we uit op het plaza in Coban. meteen worden we op z´n aziatisch belaagd door iemand die ons in zijn huis wil hebben. hmmmm, naah, nee, bedankt. ondertussen plast Aaf nog maar een keer in haar broek. we lopen naar het eerste (en enige!) hostel om te horen dat het vol is. ik heb het nu helemaal gehad en blijf met alle tassen en kinderen daar op de bank zitten, op zoek naar een schone lange broek voor Aaf. en wat is het hier godvergeten koud!! Peter loopt alle blokken van de stad af van links naar rechts en weer terug. een ietwat aangepaste versie van de nijmeegse vierdaagse ;) hotels, guesthouses etc. nog van een ander hostel gehoord, maar die is ook vol, wat zoekt iedereen hier toch? uiteindelijk hebben we een kamer in een hotel van alleen maar gangen met heel veel deuren en een TV met voetbal in de hal.
´s avonds om kwart over negen schuiven we aan bij de plaatstelijke chinees en eten heerlijke eend met citroen. lang leve de chinezen, ze zitten gelukkig overal. de meisjes gooien eerst nog even het bier over de tafel en over mijn enige droge lange broek. daarna kunnen ze dan eindelijk TV kijken. of toch maar meedoen met het zoontje van de kok die met het geluid op twintig als een bezetene alle ´dungeons & dragons´ zit dood te schieten op de computer.
de volgende dag gaan we naar de markt op zoek naar schoenen voor evi. we vinden tandpasta en tasjes voor hun ´huiswerk´. de meisjes graaien in alle zakken met rijst en bonen. ze zijn de attractie van de dag. evi wordt heel blij van alle kippen en kalkoenen. gelukkig weet ze nog niet dat ze in de soep gaan. het is blijkbaar betaaldag want ´s nachts wordt de lokale bevolking dronken onder ons raam; vanochtend hebben ze uren in de rij gestaan voor hun geld en nu staan ze uren hier.
we hebben zin in Semuc Champey: hier stromen twee rivieren boven elkaar. eentje boven de grond en de ander ondergronds en je kan er heerlijk zwemmen. eerst brengen we onze spullen naar dat éne héle leuke hostel mét kinderen en boeken vast onze ticket uit Coban. dan gaan we met een kleine bepakking én Evi´s tentje naar het rivierenwonder. wel, laat ik kort zijn, ja, het is bijzonder en als de Israelische stelletjes een beetje inschikken is het er heerlijk zwemmen. en gelukkig vinden we daar eindelijk een Guatemaltese familie met tig kinderen zonder kleren waar we ons teveel aan kinderkleding kunnen weggeven. Evietje haar sandalen passen ook goed.
maar wat een ¿?¨*^"!weg er naar toe en vooral er vandaan! ´ja de bus gaat nog.´ nee, hoor mañana weer.´ ´oh, maar wij zitten al twee uur te wachten...´ ´tegen ons zeiden ze... ´ met heel veel geluk en geregel komen we met een aardige Barcelonese familie, een privebusje en een taxi gelukkig toch nog weg. gauw naar een warme douche en maaltijd aan de familietafel in dat ene leuke hostel. de volgende ochtend, ZOEF naar Antigua.
en, genoten daar in dat kikkerlandje?
Subscribe to:
Posts (Atom)
