deze doen?
of toch maar deze...
31 December 2006
15 December 2006
australie - meiden update 2
hoe het met de meisjes gaat? nou, heel goed.
evi begint meer en meer te praten. als ze 's ochtends wakker wordt komt er meteen een heel verhaal uit. ze pakt het liefst je hoofd vast om je aan te kijken zodat ze zeker weet dat je luistert. ze zegt bijvoorbeeld: 'pappa, kijk is, evi ook noenen aan' en heel vaak 'kan niet' of 'sorrie aaf' en 'sus'. ze is ook wel een pittig ding, want ze weet wat ze wil en geeft niet zomaar op. als het niet lukt bijt ze gewoon heel hard in je hand of trekt ineens aan je haar. aaf weet hoe dit voelt maar weet niet zo goed wat ze hier mee moet. en evi is een ekstertje, hoor. alles wat glimt en schittert moet ze even nader bekijken. in de trein in Sydney loopt ze gewoon naar een mevrouw toe en bekijkt zonder schroom een voor een al haar ringen, haar gelakte nagels, haar sleutelhanger en haar mobieltje (oma? oma? roept ze dan in dat ding). aaf doet net zo hard mee hoor, en krijgt dan van alles voor elkaar; die zit meteen de hele reis met oordopjes van een ipod in muziek te luisteren. en ik maar vriendelijk glimlachen, ja, ik ben de moeder en ze zijn wel opgevoed.
evi is dol op klimmen en schommelen, het liefst komt ze er nooit meer uit. ze hebben hier gelukkig wel superzitjes met een ketting aan de voorkant: kan ze lekker hoog! ze klimt zonder idee van hoog of gevaarlijk (ze zegt trouwens wel 'vaarluk') en laatst viel ze dan ook voordat ik haar kan opvangen. als moeder zie je die val dan in 'slow motion' en het duurt dan zooo lang voordt je bij haar bent. gelukkig waren het alleen wat schrammen, niks gebroken, geen tanden kapot. ja, we zien heel wat speelplaatsjes over heel de wereld. hier in australie kunnen ze er wat van: alles superveilig per leeftijd gegroepeerd, zachte grond, lage omheining, veel bomen voor schaduw of anders een groot zeil en overal is er wel een te vinden. ze springt graag in alles wat rijdt, maakt niet uit of het de tractor is van de parkwachter in de botanische tuin of een invalidekarretje met van die mooie knopjes.
hoe ver we ook van huis zijn, nijn blijft favoriet. als er een aziatisch meisje aan komt lopen met een 'miffy' op haar shirt, wordt evi helemaal wild! ze klimt meteen bij haar op schoot en plukt aan haar 'blootjes'. eeeeh, evi, het is mamma niet, kom maar even hier. gelukkig heeft ze ook nog een nijntje make-uptasje bij zich, dat speelt wat makkelijker.
evi is onze dierenvriend; ze ondekt overal 'koekoes' (vogels) en 'pissen' (vissen). bovendien kan ze ze heel goed imiteren, misschien trekt dat ze ook wel aan. ben benieuwd hoe dat straks gaat met die koala's en kangaroes.
aaf doet alles hollend, springend op een been, niet-op-de-streepjes-lopend, op allerlei onmogelijke richeltjes lopend, etc. loopt evi eindelijk een beetje door, krijgen we dit. ze heeft zelf verzonnen dat als ze vier is, ze niet meer in de buggy past. ben benieuwd, nu zit ze er nog vaker in dan haar zus. ben zo blij dat we naar je geluisterd hebben, marleen! aaf loopt wel steeds langere afstanden, door de stad of in het bos. zolang het maar niet te snel gaat en er genoeg te zien is. ik vind het wel lastig dat ze zowat iedere winkel binnen loopt en moet dat dan ook goed met haar afspreken. ze wacht wel netjes met oversteken en wordt helemaal boos als evi dat niet doet. ze zorgt goed voor haar zus; neemt speeltjes voor haar mee en kan best goed delen. de meiden willen alleen wel altijd precies datgene wat de ander heeft, maar dat is geloof ik zus-eigen. bovendien houdt aaf heel goed in de gaten dat zij de volste beker krijgt of het grootste stuk koek. ja, nu gaat dat nog.
ze vindt het heerlijk om huiswerk te maken, loco te doen of lekker te prutsen met haar stiften en schaar als evi slaapt. ze wil graag letters en cijfers tekenen en schrijft overal haar naam. en ondertussen yogaat ze al beter dan haar moeder. maar al die dieren hoeven niet zo van aaf, ja, als het little pony is, dan wel. liever prinsessen en prinsen. of, haar nieuwste favoriet, de simpsons. ze heeft het helemaal gemaakt bij al de stoere jongens ('ik ga even bij mij vrienden kijken') want ze schuift zo naast hen op de bank om zeven uur 's avonds voor de volgende simpsons aflevering. en ik wil maar zo min mogelijk TV. ach, even een half uurtje samen is ook wel eens lekker. vorige week hebben we voor een paar uurtjes oppas gehad, konden we mooi onze kampeerspullen inslaan. gezellig samen op stap.
aaf komt steeds van alles vragen; 'mamma, wat is verliefd in het spaans?' eeeh, nou, zeg maar 'mi amigo' dan, he schat. ze telt net zo makkelijk tot twintig in het engels, spaans of frans. zoveel trappen heeft ze al moeten lopen, arm kind! en nu horen we van achter uit de auto: 'pappa, je mag hier zesvijf'. ze vindt het heerlijk als ze andere kinderen vindt en stapt rustig op ze af en vraagt dan ' want toe plee ball?' of 'want too plee wit mie?' evi kiest altijd de jongens uit, aaf stapt meestal naar het grootste meisje. we zijn in nieuw zeeland twee keer een ochtendje naar een schooltje geweest waar de ouders mee mogen. het is voor kinderen tot vijf jaar want daarna gaan ze naar een echte school. alles hebben ze geprobeerd, van kleien, verven, zandbak, poppen tot pizza's bakken en verkleden. in de outback kunnen we vast ook een leuk schooltje vinden.
evi begint meer en meer te praten. als ze 's ochtends wakker wordt komt er meteen een heel verhaal uit. ze pakt het liefst je hoofd vast om je aan te kijken zodat ze zeker weet dat je luistert. ze zegt bijvoorbeeld: 'pappa, kijk is, evi ook noenen aan' en heel vaak 'kan niet' of 'sorrie aaf' en 'sus'. ze is ook wel een pittig ding, want ze weet wat ze wil en geeft niet zomaar op. als het niet lukt bijt ze gewoon heel hard in je hand of trekt ineens aan je haar. aaf weet hoe dit voelt maar weet niet zo goed wat ze hier mee moet. en evi is een ekstertje, hoor. alles wat glimt en schittert moet ze even nader bekijken. in de trein in Sydney loopt ze gewoon naar een mevrouw toe en bekijkt zonder schroom een voor een al haar ringen, haar gelakte nagels, haar sleutelhanger en haar mobieltje (oma? oma? roept ze dan in dat ding). aaf doet net zo hard mee hoor, en krijgt dan van alles voor elkaar; die zit meteen de hele reis met oordopjes van een ipod in muziek te luisteren. en ik maar vriendelijk glimlachen, ja, ik ben de moeder en ze zijn wel opgevoed.
evi is dol op klimmen en schommelen, het liefst komt ze er nooit meer uit. ze hebben hier gelukkig wel superzitjes met een ketting aan de voorkant: kan ze lekker hoog! ze klimt zonder idee van hoog of gevaarlijk (ze zegt trouwens wel 'vaarluk') en laatst viel ze dan ook voordat ik haar kan opvangen. als moeder zie je die val dan in 'slow motion' en het duurt dan zooo lang voordt je bij haar bent. gelukkig waren het alleen wat schrammen, niks gebroken, geen tanden kapot. ja, we zien heel wat speelplaatsjes over heel de wereld. hier in australie kunnen ze er wat van: alles superveilig per leeftijd gegroepeerd, zachte grond, lage omheining, veel bomen voor schaduw of anders een groot zeil en overal is er wel een te vinden. ze springt graag in alles wat rijdt, maakt niet uit of het de tractor is van de parkwachter in de botanische tuin of een invalidekarretje met van die mooie knopjes.
hoe ver we ook van huis zijn, nijn blijft favoriet. als er een aziatisch meisje aan komt lopen met een 'miffy' op haar shirt, wordt evi helemaal wild! ze klimt meteen bij haar op schoot en plukt aan haar 'blootjes'. eeeeh, evi, het is mamma niet, kom maar even hier. gelukkig heeft ze ook nog een nijntje make-uptasje bij zich, dat speelt wat makkelijker.
evi is onze dierenvriend; ze ondekt overal 'koekoes' (vogels) en 'pissen' (vissen). bovendien kan ze ze heel goed imiteren, misschien trekt dat ze ook wel aan. ben benieuwd hoe dat straks gaat met die koala's en kangaroes.
aaf doet alles hollend, springend op een been, niet-op-de-streepjes-lopend, op allerlei onmogelijke richeltjes lopend, etc. loopt evi eindelijk een beetje door, krijgen we dit. ze heeft zelf verzonnen dat als ze vier is, ze niet meer in de buggy past. ben benieuwd, nu zit ze er nog vaker in dan haar zus. ben zo blij dat we naar je geluisterd hebben, marleen! aaf loopt wel steeds langere afstanden, door de stad of in het bos. zolang het maar niet te snel gaat en er genoeg te zien is. ik vind het wel lastig dat ze zowat iedere winkel binnen loopt en moet dat dan ook goed met haar afspreken. ze wacht wel netjes met oversteken en wordt helemaal boos als evi dat niet doet. ze zorgt goed voor haar zus; neemt speeltjes voor haar mee en kan best goed delen. de meiden willen alleen wel altijd precies datgene wat de ander heeft, maar dat is geloof ik zus-eigen. bovendien houdt aaf heel goed in de gaten dat zij de volste beker krijgt of het grootste stuk koek. ja, nu gaat dat nog.
ze vindt het heerlijk om huiswerk te maken, loco te doen of lekker te prutsen met haar stiften en schaar als evi slaapt. ze wil graag letters en cijfers tekenen en schrijft overal haar naam. en ondertussen yogaat ze al beter dan haar moeder. maar al die dieren hoeven niet zo van aaf, ja, als het little pony is, dan wel. liever prinsessen en prinsen. of, haar nieuwste favoriet, de simpsons. ze heeft het helemaal gemaakt bij al de stoere jongens ('ik ga even bij mij vrienden kijken') want ze schuift zo naast hen op de bank om zeven uur 's avonds voor de volgende simpsons aflevering. en ik wil maar zo min mogelijk TV. ach, even een half uurtje samen is ook wel eens lekker. vorige week hebben we voor een paar uurtjes oppas gehad, konden we mooi onze kampeerspullen inslaan. gezellig samen op stap.
aaf komt steeds van alles vragen; 'mamma, wat is verliefd in het spaans?' eeeh, nou, zeg maar 'mi amigo' dan, he schat. ze telt net zo makkelijk tot twintig in het engels, spaans of frans. zoveel trappen heeft ze al moeten lopen, arm kind! en nu horen we van achter uit de auto: 'pappa, je mag hier zesvijf'. ze vindt het heerlijk als ze andere kinderen vindt en stapt rustig op ze af en vraagt dan ' want toe plee ball?' of 'want too plee wit mie?' evi kiest altijd de jongens uit, aaf stapt meestal naar het grootste meisje. we zijn in nieuw zeeland twee keer een ochtendje naar een schooltje geweest waar de ouders mee mogen. het is voor kinderen tot vijf jaar want daarna gaan ze naar een echte school. alles hebben ze geprobeerd, van kleien, verven, zandbak, poppen tot pizza's bakken en verkleden. in de outback kunnen we vast ook een leuk schooltje vinden.
13 December 2006
08 December 2006
australie, sydney
voor deze vlucht wil circe echt ruim twee uur van tevoren op het vliegveld zijn. de laatste keer hebben we zo'n stress gehad om op tijd in LA te komen (net iets te lange kustroute, zondagavondfile in LA, ik moet nog even de huurauto inleveren, cir holt vast met de bagage op een trolley, aaf in de buggy en evi in de draagzak naar de verkeerde terminal tot drie keer toe, en daarna moeten alle schoenen weer uit en de bagage nog weer een keer door de x-ray). weet dan helemaal niemand dat ons vliegtuig over vijf minuten weggaat!!!! uiteindelijk stond cir hyperventilerend voor de gate. eenmaal in onze stoelen met babybedjes (gelukt!) duurt het nog een uur voordat het vliegtuig vertrekt naar Auckland. pfffffft. verder gaat alles prima.
in Sydney bellen we voor het eerst vanaf het vliegveld een hostel; goeie zet blijkt later want het hoogseizoen is begonnen. we zitten in Kings Cross met uitzicht op de sydney skyline en op loopafstand van het opera house. zwervers op het plein, streekers in de portieken, je kent dat wel. midden in de stad dus, maar het is hier heerlijk groen en rustig. zo gek.
de volgende dag gaan we ons orienteren voor een auto. de eerste die we interessant vinden, blijkt nog 1000 dollar aan mechanische reparaties te hebben en de tweede ook en de derde.. waarom kopen we dan niet een jongere, maar duurdere auto. zo gezegd zo gedaan. het mannetje dat de auto's voor ons keurde, regelt zo'n auto. de komende vier dagen ben ik elke dag met hem op pad (auto overschrijven, verzekering regelen, kinderzitjes kopen, even bij de australische anwb langs, kampeerspullen zoeken, nog even de laatste dingetjes aan de auto doen). dit is ook een manier om sydney te zien. ondertussen bekijken de meiden het andere sydney.
cir en aaf gaan nog een avondje uit in het opera huis. naar een balletvoorstelling over: jawel, prinsessen. aaf weet niet wat ze ziet; 'mamma zijn die poppen mensen?' en 'waar slapen ze dan?' en 'wanneer mag ik nu meedoen?' en 'komen er aan het einde ook lettertjes?'
na een week sydney hebben we weer genoeg van de grote stad, dus op naar de blue mountains. lekker een boekje lezen voor de tent. en eens kijken hoe onze bak het houdt...
in Sydney bellen we voor het eerst vanaf het vliegveld een hostel; goeie zet blijkt later want het hoogseizoen is begonnen. we zitten in Kings Cross met uitzicht op de sydney skyline en op loopafstand van het opera house. zwervers op het plein, streekers in de portieken, je kent dat wel. midden in de stad dus, maar het is hier heerlijk groen en rustig. zo gek.
de volgende dag gaan we ons orienteren voor een auto. de eerste die we interessant vinden, blijkt nog 1000 dollar aan mechanische reparaties te hebben en de tweede ook en de derde.. waarom kopen we dan niet een jongere, maar duurdere auto. zo gezegd zo gedaan. het mannetje dat de auto's voor ons keurde, regelt zo'n auto. de komende vier dagen ben ik elke dag met hem op pad (auto overschrijven, verzekering regelen, kinderzitjes kopen, even bij de australische anwb langs, kampeerspullen zoeken, nog even de laatste dingetjes aan de auto doen). dit is ook een manier om sydney te zien. ondertussen bekijken de meiden het andere sydney.
cir en aaf gaan nog een avondje uit in het opera huis. naar een balletvoorstelling over: jawel, prinsessen. aaf weet niet wat ze ziet; 'mamma zijn die poppen mensen?' en 'waar slapen ze dan?' en 'wanneer mag ik nu meedoen?' en 'komen er aan het einde ook lettertjes?'
na een week sydney hebben we weer genoeg van de grote stad, dus op naar de blue mountains. lekker een boekje lezen voor de tent. en eens kijken hoe onze bak het houdt...
fotoos VII
spelen met maori kids
nieuw zeelandse varens
evi mee naar nz school 
evi & tom
oh, daarheen!
schaapje, schaapje...
koe kwijt? bel 0800 44 44 49
paradijs voor twee
east cape
nieuw zeeland, sinterklaasjournaal
ooooo, kom er eens kijken... de beste Sint weet zelfs de weg naar Nieuw Zeeland!
vooral Aaf vind het reuze spannend; Evi loopt er achter aan wat rond te zwaaien met haar rose gympie. Peter is ook meesterlijk goed in het spannend maken natuurlijk. ze zoeken samen steeds een goede plaats voor de schoenen met wortel en het bakje water voor het paard. we maken het die Pieten wel moeilijk met ons rondgereis. wij zingen alle liedjes die we kunnen herinneren en Aaf brult heel hard de discohits van Sinterklaas er door heen. om vast in de stemming te komen heeft ze die sinds San Fransisco al een keer of tachtig via de MP3 speler geluisterd (ja, jullie cadeau blijkt echt multifunctioneel!).
zaterdagochtend 2 december is het dan zover: Aaf ziet dat de Sint wel stilletjes ons huisje voorbij is gereden en cadeautjes heeft gebracht. wat veel pakjes! en echte pepernoten en chocolademuntjes! gelukkig heeft oma An de Sint de goede kant op gestuurd. de nijntje puzzel, het prinsessen stickerboek en de playmobiel reiskit zijn helemaal goed. alle stickers moeten meteen opgeplakt en de puzzel wordt keer op keer gemaakt. afijn, wij hebben vandaag dus een rustige dag.
zondag gaan we met Maartens' familie bij de nederlanse gemeenschap van Hamilton picknicken in het park. de sint komt dan langs om nog meer cadeautjes te brengen. Aaf staat eerst een uur met haar oor in de boxen van de cd-speler waar de echte ouderwetse sinterklaasliedjes uit klinken. daarna zit ze vooraan en zelfs naast de Sint. ehem, nee, verlegen is ze niet. Evi moet er niet zo veel van hebben en hangt aan mijn rok. het is wel een beetje gek want deze Sint praat engels. en de Pieten lummelen maar een beetje om hem heen en zijn helmaal niet grappig. weet Aaf veel, ze vindt het allemaal even prachtig.
vooral Aaf vind het reuze spannend; Evi loopt er achter aan wat rond te zwaaien met haar rose gympie. Peter is ook meesterlijk goed in het spannend maken natuurlijk. ze zoeken samen steeds een goede plaats voor de schoenen met wortel en het bakje water voor het paard. we maken het die Pieten wel moeilijk met ons rondgereis. wij zingen alle liedjes die we kunnen herinneren en Aaf brult heel hard de discohits van Sinterklaas er door heen. om vast in de stemming te komen heeft ze die sinds San Fransisco al een keer of tachtig via de MP3 speler geluisterd (ja, jullie cadeau blijkt echt multifunctioneel!).
zaterdagochtend 2 december is het dan zover: Aaf ziet dat de Sint wel stilletjes ons huisje voorbij is gereden en cadeautjes heeft gebracht. wat veel pakjes! en echte pepernoten en chocolademuntjes! gelukkig heeft oma An de Sint de goede kant op gestuurd. de nijntje puzzel, het prinsessen stickerboek en de playmobiel reiskit zijn helemaal goed. alle stickers moeten meteen opgeplakt en de puzzel wordt keer op keer gemaakt. afijn, wij hebben vandaag dus een rustige dag.
zondag gaan we met Maartens' familie bij de nederlanse gemeenschap van Hamilton picknicken in het park. de sint komt dan langs om nog meer cadeautjes te brengen. Aaf staat eerst een uur met haar oor in de boxen van de cd-speler waar de echte ouderwetse sinterklaasliedjes uit klinken. daarna zit ze vooraan en zelfs naast de Sint. ehem, nee, verlegen is ze niet. Evi moet er niet zo veel van hebben en hangt aan mijn rok. het is wel een beetje gek want deze Sint praat engels. en de Pieten lummelen maar een beetje om hem heen en zijn helmaal niet grappig. weet Aaf veel, ze vindt het allemaal even prachtig.
fotoos VI
schoen al gezet?
stilletjes ons huisje voorbij
ooooh kom eens kijken!
mij, mij
geef maar even aan aaf
strooigoed
27 November 2006
nieuw zeeland, north island
'mamma, waarom weten jullies de weg niet zo goed? en waarom hebben jullies geen verderkijker in de auto?'
Aaf snapt het niet dat we een kaart nodig hebben in de auto. ze heeft nog maar niet gevraagd waarom we aan de andere kant van de weg rijden. mensen, nieuw zeeland is een schitterend land. geweldig ruim en groen, glooiende heuvels, rivierbeddingen, valleien met schaapjes, veulens en koeien, mooie kustwegen en verlaten baaien. moet ik nog doorgaan? ja okee, alleen de stadjes zijn heel amerikaans. geen sfeertje zoals in Delft of San Gimigiano ofzo. behalve in Napier dan. dat is 's werelds art deco hoofdstad en dat is wel genieten.
maarten en deirdre, onze vrienden uit Hamilton, halen ons van het vliegtuig en hebben een kamer voor ons klaar. de tuin staat vol met sinaasappelbomen dus we hebben elke dag kannen vol met heerlijke zoete sap. Aaf en Evi hebben voor een paar dagen een klein zusje erbij; Ena is net een jaar en vind die grote meiden geweldig. ze gaan zelfs met z'n drieen spelen op Ena's school.
via de Coromandel, een schiereiland met een NZ varenbos, komen we in Hahei & Hotwater Beach. 's ochtends na een kleine wandeltocht door een piratenbaai, graven we onze eigen kuil met warm water. alleen bij een bepaald getij komt hier namelijk heet water uit de grond, verwarmd door het allerbinnenste van de aarde. dat zal opa Hans interessant vinden! 's avonds vinden we een fijn hostel met eigen badkamer in Tauranga. Peter kan dan fijn biertjes drinken met Karl, net als zeventien jaar geleden.
we besluiten via de East Cape te reizen; wederom een schitterende kustweg. god, wat houden we van die Pacific Ocean! ik blijf maar turen naar die walvissen en dolfijnen; als ik niet lig te slapen dan. woont hier wel iemand? we komen zo weinig verkeer tegen. tegen de avond vinden we een bedje op een heel stil plekje aan het strand: in een 'womo'. de meisjes vinden het natuurlijk geweldig.
de volgende dag zetten we onze reis voort richting Havelock North op zoek naar Janwillem, een klasgenootje van Peter van de Havo! Ja, Peter weet ze overal vandaan te toveren die vrienden en familie. en ze wonen ook nog eens vlak bij elkaar. Janwillem woont bovenop de berg; op steenworp afstand van Fons & Annie (familie van An). bij hen alletwee is het Nederlands gezellig en we blijven langer dan gedacht. ja, we moeten wel: Janwillem en Heleen hebben drie kinderen, konijntjes en een hele grote tuin. bovendien geeft Rosa voor haar vijfde verjaardag een echt ouderwets gezellig kinderfeestje. je begrijpt dat Aaf niet meer weg wil.
als we nu maar op tijd terug zijn in Hamilton voor het bezoek van een echte Sinterklaas!
Aaf snapt het niet dat we een kaart nodig hebben in de auto. ze heeft nog maar niet gevraagd waarom we aan de andere kant van de weg rijden. mensen, nieuw zeeland is een schitterend land. geweldig ruim en groen, glooiende heuvels, rivierbeddingen, valleien met schaapjes, veulens en koeien, mooie kustwegen en verlaten baaien. moet ik nog doorgaan? ja okee, alleen de stadjes zijn heel amerikaans. geen sfeertje zoals in Delft of San Gimigiano ofzo. behalve in Napier dan. dat is 's werelds art deco hoofdstad en dat is wel genieten.
maarten en deirdre, onze vrienden uit Hamilton, halen ons van het vliegtuig en hebben een kamer voor ons klaar. de tuin staat vol met sinaasappelbomen dus we hebben elke dag kannen vol met heerlijke zoete sap. Aaf en Evi hebben voor een paar dagen een klein zusje erbij; Ena is net een jaar en vind die grote meiden geweldig. ze gaan zelfs met z'n drieen spelen op Ena's school.
via de Coromandel, een schiereiland met een NZ varenbos, komen we in Hahei & Hotwater Beach. 's ochtends na een kleine wandeltocht door een piratenbaai, graven we onze eigen kuil met warm water. alleen bij een bepaald getij komt hier namelijk heet water uit de grond, verwarmd door het allerbinnenste van de aarde. dat zal opa Hans interessant vinden! 's avonds vinden we een fijn hostel met eigen badkamer in Tauranga. Peter kan dan fijn biertjes drinken met Karl, net als zeventien jaar geleden.
we besluiten via de East Cape te reizen; wederom een schitterende kustweg. god, wat houden we van die Pacific Ocean! ik blijf maar turen naar die walvissen en dolfijnen; als ik niet lig te slapen dan. woont hier wel iemand? we komen zo weinig verkeer tegen. tegen de avond vinden we een bedje op een heel stil plekje aan het strand: in een 'womo'. de meisjes vinden het natuurlijk geweldig.
de volgende dag zetten we onze reis voort richting Havelock North op zoek naar Janwillem, een klasgenootje van Peter van de Havo! Ja, Peter weet ze overal vandaan te toveren die vrienden en familie. en ze wonen ook nog eens vlak bij elkaar. Janwillem woont bovenop de berg; op steenworp afstand van Fons & Annie (familie van An). bij hen alletwee is het Nederlands gezellig en we blijven langer dan gedacht. ja, we moeten wel: Janwillem en Heleen hebben drie kinderen, konijntjes en een hele grote tuin. bovendien geeft Rosa voor haar vijfde verjaardag een echt ouderwets gezellig kinderfeestje. je begrijpt dat Aaf niet meer weg wil.
als we nu maar op tijd terug zijn in Hamilton voor het bezoek van een echte Sinterklaas!
20 November 2006
usa, pleasanton & san francisco
zondagmorgen rijden we in een heerlijk herfstzonnetje door de cowboyvlakte richting pleasanton, het nieuwe thuis van mirjam en ivo. als we de straat inrijden spelen er twee wel hele bekende meiden op de oprit! we zijn heel blij dat we elkaar allemaal weer zien. het grote hotel, eeeehhh huis, is nog wel leeg, ongezellig is het niet; bijna overal kan je spelen en er is speelgoed genoeg.
we kletsen lekker bij met een kopje thee in de tuin. Yara en Fenna nemen Aaf meteen onder hun hoede en verkleden zich de hele dag. Aaf roept al meteen dat we hier heeeeel lang gaan blijven. Suze moet nog wel even wennen aan Evi. later in de week roept Evi geregeld 'sorrie Suze'. dat heeft Fenna haar maar vast geleerd. Evi vindt het vaak moeilijk om te delen.
later in de week brengen we Yara naar haar nieuwe school, gaan we winkelen in de mall en wandelen in het hertenbos. tussendoor verven de meisjes hun buik, gaan ze met z'n vijven in bad en is er een pinatafeestje in de tuin. een grote meidenfamilie: genieten dus voor ons allemaal. vrijdag rijden we met gezinsuitbreiding een rondje SF, over de golden gate bovenlangs weer richting het oosten. wat een schitterend gelegen stad. we lopen nog een trail langs sequoia bomen in Muir State Park. geweldig! hebben we echt niet wat meer tijd?
na een dagje downtown SF gaan we weer verder met onze reis; op naar Los Angeles en Auckland. op aanraden van An nemen we een van de mooiste kustwegen langs de Pacific. wat een grappig idee dat An en Jaap ook precies deze weg gereden hebben. mik, dat moeten jullie ook gauw eens doen...
en mensen die nog niet geboekt hebben: pak je kans en geniet van SF. wij begrijpen donders goed waarom die lieve familie van vijf hier zit!
we kletsen lekker bij met een kopje thee in de tuin. Yara en Fenna nemen Aaf meteen onder hun hoede en verkleden zich de hele dag. Aaf roept al meteen dat we hier heeeeel lang gaan blijven. Suze moet nog wel even wennen aan Evi. later in de week roept Evi geregeld 'sorrie Suze'. dat heeft Fenna haar maar vast geleerd. Evi vindt het vaak moeilijk om te delen.
later in de week brengen we Yara naar haar nieuwe school, gaan we winkelen in de mall en wandelen in het hertenbos. tussendoor verven de meisjes hun buik, gaan ze met z'n vijven in bad en is er een pinatafeestje in de tuin. een grote meidenfamilie: genieten dus voor ons allemaal. vrijdag rijden we met gezinsuitbreiding een rondje SF, over de golden gate bovenlangs weer richting het oosten. wat een schitterend gelegen stad. we lopen nog een trail langs sequoia bomen in Muir State Park. geweldig! hebben we echt niet wat meer tijd?
na een dagje downtown SF gaan we weer verder met onze reis; op naar Los Angeles en Auckland. op aanraden van An nemen we een van de mooiste kustwegen langs de Pacific. wat een grappig idee dat An en Jaap ook precies deze weg gereden hebben. mik, dat moeten jullie ook gauw eens doen...
en mensen die nog niet geboekt hebben: pak je kans en geniet van SF. wij begrijpen donders goed waarom die lieve familie van vijf hier zit!
16 November 2006
usa, miami & los angeles
ja hoor, Dora ligt al op ons te wachten in Los Angeles; wij zijn iets later. . .
het valt niet mee om Mexico Stad te verlaten. als we, tegen onze gewoonte in, ik weet het, ruim op tijd op het vliegveld aankomen, blijkt onze vlucht gecancelled. we zijn teleurgesteld want we hadden ons verheugd op nog een laatste middagje Carribean strand in Cancun. nu brengen we onze tijd door op een vliegveld zonder internet en zonder speeltuin. bah!
om acht uur 's avonds staan we dan op Cancun airport en willen zo snel mogelijk naar een hotelkamer. we hebben morgenochtend immers nog wat vluchten te gaan. blijken er geen hotels in de buurt van het vliegveld te zijn. en ook geen lockers. staan we daar met al onze rugzakken, extra tassen met aankopen, buggy, moeie kinders en Dora pinata! Peter beent driftig heen en weer tussen infobalie en taxibali en regelt een hotel en vervoer. een vriendelijke meneer van het airport vraagt me: 'oye, you are no Americans, you are much more friendly. but why is your husband so angry?'
ik ga maar gewoon voor de honderdste keer met Aafje mee naar de toiletten en verschoon Evietjes luier maar weer eens. hopelijk vinden we gauw een bed. we lopen naar een minibusje dat ons, snel, naar een hotel even verderop gaat brengen. we zeulen alle spullen en kinderen naar buiten precies voor het busje en wachten tot we in mogen stappen. dan begint iemand tegen me te roepen. ik loop naar hem toe en begrijp dat we alle spullen nu weer 30 meter terug moeten slepen, want daar staat het instapbordje. deze meneer zegt dat dus nu precies tegen de verkeerde persoon. ik flip en vertel hem dat even in goedgebekt spaans (of engels dat weet ik niet meer). hij laat vervolgens twee busjes voor onze neus wegrijden en ons nog wat langer wachten. ach, we willen gewoon eten en een bed.
uiteindelijk maakt de ober van het hotel alles goed. de meisjes vallen onderweg op mijn schoot in slaap en we stoppen ze lekker in. we bestellen een borrel en de ober regelt een heerlijk maaltje voor ons. na een goede nacht zijn we klaar voor onze reis naar san francisco.
we vliegen eerst van Cancun naar Miami. op Miami airport regelen we een bedje voor Evi voor de 12 uur durende vlucht van volgende week naar Auckland. of dat is gelukt moeten we afwachten, maar we hebben het geprobeerd. we kopen nog een koffietje, wat toblerone en - eindelijk - een goed boek. een half uur voor vertek gaan we inchecken. domdom! na alle terroristische trucen van afgelopen tijd hebben de Amerikanen wel wat langer nodig om iedereen te controleren. de bagage is al door naar LA maar van de handbagage moet alles overhoop, onze schoenen moeten uit en alles, echt alles moet door de scanner. zelfs de buggy waar Aafje in zit te slapen. wakker worden, opstaan en schoenen uit. Peters vrienden zijn het toch al niet, dus pikken ze hem er natuurlijk uit. bovendien vergeet hij zijn mp3 speler onder zijn shirt dus die zoemer blijft afgaan! ik sta ondertussen samen met een douanemevrouw mijn tampons en dagcreme weer in te pakken. de tandpastatube moet achterblijven, daar kan teveel springstof in zitten. ondertussen rent evi op haar sokken tussen alle poortjes door, tot grote ongerustheid van het personeel. mooi wel, dat kinderen het concept van hekjes nog niet snappen!
we rennen met de hele familie naar de gate, we hebben nog vijf minuten! als we aankomen zie ik zo het vliegtuig wegglijden. de deur is gesloten en gaat ook niet meer open. op het laatste moment is er een 'gate change' geweest, dat is alleen niet omgeroepen. ook is er geen 'final call' geweest; het vliegtuig is gewoon op tijd vertrokken. er staan nog tien mensen aan de balie die mee hadden gemoeten. nu heeft Peter het helemaal gehad met de USA.
we gaan lekker eten (dat helpt altijd) en twee uur later mogen we mee naar Los Angeles. afijn, om tien uur 's avonds rijden we Los Angeles uit. alle rugzakken, tassen en de Dora passen met gemak in de luxe huurauto. bij volle maan rijden noordwaarts we langs Beverly Hills en Hollywood!!
het valt niet mee om Mexico Stad te verlaten. als we, tegen onze gewoonte in, ik weet het, ruim op tijd op het vliegveld aankomen, blijkt onze vlucht gecancelled. we zijn teleurgesteld want we hadden ons verheugd op nog een laatste middagje Carribean strand in Cancun. nu brengen we onze tijd door op een vliegveld zonder internet en zonder speeltuin. bah!
om acht uur 's avonds staan we dan op Cancun airport en willen zo snel mogelijk naar een hotelkamer. we hebben morgenochtend immers nog wat vluchten te gaan. blijken er geen hotels in de buurt van het vliegveld te zijn. en ook geen lockers. staan we daar met al onze rugzakken, extra tassen met aankopen, buggy, moeie kinders en Dora pinata! Peter beent driftig heen en weer tussen infobalie en taxibali en regelt een hotel en vervoer. een vriendelijke meneer van het airport vraagt me: 'oye, you are no Americans, you are much more friendly. but why is your husband so angry?'
ik ga maar gewoon voor de honderdste keer met Aafje mee naar de toiletten en verschoon Evietjes luier maar weer eens. hopelijk vinden we gauw een bed. we lopen naar een minibusje dat ons, snel, naar een hotel even verderop gaat brengen. we zeulen alle spullen en kinderen naar buiten precies voor het busje en wachten tot we in mogen stappen. dan begint iemand tegen me te roepen. ik loop naar hem toe en begrijp dat we alle spullen nu weer 30 meter terug moeten slepen, want daar staat het instapbordje. deze meneer zegt dat dus nu precies tegen de verkeerde persoon. ik flip en vertel hem dat even in goedgebekt spaans (of engels dat weet ik niet meer). hij laat vervolgens twee busjes voor onze neus wegrijden en ons nog wat langer wachten. ach, we willen gewoon eten en een bed.
uiteindelijk maakt de ober van het hotel alles goed. de meisjes vallen onderweg op mijn schoot in slaap en we stoppen ze lekker in. we bestellen een borrel en de ober regelt een heerlijk maaltje voor ons. na een goede nacht zijn we klaar voor onze reis naar san francisco.
we vliegen eerst van Cancun naar Miami. op Miami airport regelen we een bedje voor Evi voor de 12 uur durende vlucht van volgende week naar Auckland. of dat is gelukt moeten we afwachten, maar we hebben het geprobeerd. we kopen nog een koffietje, wat toblerone en - eindelijk - een goed boek. een half uur voor vertek gaan we inchecken. domdom! na alle terroristische trucen van afgelopen tijd hebben de Amerikanen wel wat langer nodig om iedereen te controleren. de bagage is al door naar LA maar van de handbagage moet alles overhoop, onze schoenen moeten uit en alles, echt alles moet door de scanner. zelfs de buggy waar Aafje in zit te slapen. wakker worden, opstaan en schoenen uit. Peters vrienden zijn het toch al niet, dus pikken ze hem er natuurlijk uit. bovendien vergeet hij zijn mp3 speler onder zijn shirt dus die zoemer blijft afgaan! ik sta ondertussen samen met een douanemevrouw mijn tampons en dagcreme weer in te pakken. de tandpastatube moet achterblijven, daar kan teveel springstof in zitten. ondertussen rent evi op haar sokken tussen alle poortjes door, tot grote ongerustheid van het personeel. mooi wel, dat kinderen het concept van hekjes nog niet snappen!
we rennen met de hele familie naar de gate, we hebben nog vijf minuten! als we aankomen zie ik zo het vliegtuig wegglijden. de deur is gesloten en gaat ook niet meer open. op het laatste moment is er een 'gate change' geweest, dat is alleen niet omgeroepen. ook is er geen 'final call' geweest; het vliegtuig is gewoon op tijd vertrokken. er staan nog tien mensen aan de balie die mee hadden gemoeten. nu heeft Peter het helemaal gehad met de USA.
we gaan lekker eten (dat helpt altijd) en twee uur later mogen we mee naar Los Angeles. afijn, om tien uur 's avonds rijden we Los Angeles uit. alle rugzakken, tassen en de Dora passen met gemak in de luxe huurauto. bij volle maan rijden noordwaarts we langs Beverly Hills en Hollywood!!
11 November 2006
09 November 2006
mexico, ciudad de mexico
aaaaaaaaaah, mexico city!
een heleboel over gehoord maar nu zijn we er dan echt. we komen aan op een (zaterdag)namiddag en rijden vanaf het busstation met een taxi naar een hostel. drukdrukdruk. het hostel is een vreemde plek: een oud en verlaten gebouw, de kamer ruikt naar brand en er zijn muggen! in heel mexico geen mug te zien, maar hier... Peter gaat de volgende ochtend met een lijst van vijf adressen op pad. voordat ik alles goed en wel heb ingepakt, staat hij alweer voor onze neus. twee blocks verderop zijn suites te huur, met woon-, slaap en badkamer en een keukentje. dat willen we wel voor de komende tijd in ciudad de mexico.
in deze twee weken hebben we een aardig beeld gekregen van mexico DF. lopend door de verschillende kleine steden die samen de stad vormen, komen we in vriendelijke wijken met voornamelijk laagbouw en mooie pleintjes. en niet te vergeten vooral veel vriendelijke mensen. we bekijken de zoo, de gigantische collectie van het antropologisch museum, het huis en schilderijen van frida kahlo, heel veel schilderijen van diego rivera, muurschilderingen van sigueros, het woonhuis van barragan, het jugenstil bellas artes museum, het pleintje waar alle letterzetters en drukkers werken, de wateren ten zuiden van de stad, de piramides in het noorden, verschillende markten etcetera. en alles doen we te voet en met de metro, net als iedere mexicaan die niet in de file wil staan.
wat een geluk, we blijken maar tien minuten bij diego en kytzhia, onze mexicaanse studievrienden, vandaan te wonen. ze hebben het heel druk maar weten toch tijd vrij te maken om ons hun stad en een beetje van het mexicaanse leven te laten zien. zo nemen ze ons mee op een boottochtje in xochimilco, het watergebied waar felgekleurde platbodems je tegmoetkomen met muziek, eten en drinken. op zondagmiddag gaan we met z'n allen als goedgeaarde mexicanen naar het stadion. nee, geen voetbal, maar volksvermaak nummer een: worstelen. de vele busuren met kung-fu films werpen nu zijn vruchten af; vond Aaf het deze morgen nog een eng idee om te gaan, maar binnen vijf minuten staat ze als allerhardste mee te juichen. het worstelen heeft meer weg van een klucht waar goed tegen kwaad 'koppeltjeduikt', zoals Aaf dat noemt. zelfs ik heb gelachen om die gemaskerde acrobaten. als afsluiter van gaan we naar the place to be: 'El Moro' een chocoladecafe. de hele tent zit stampvol met mensen die gefrituurde stengels in chocolademelk dopen. en dat kan dan 24 uur per dag.
de dag voor ons vertrek maakt de hele stad zich op voor 'dia de los muertos' (allezielen). dat is wel wat anders dan halloween, het is hier heel gewoon en niet eng. door zich uit te dossen als aangekleed skelet herdenken de mensen en kinderen hun overleden naasten. zo brengen ze heerlijke zoetigheden en vele kaarsen naar graf of altaar. onze pepernoten zijn hier chocolade doodskopjes, zeg maar. overal zie je feestelijke offerandes met oranje bloemen, slingers en veel kaarsen: op de pleinen, de markten en bij mensen thuis. onze meisjes lopen verkleed door de stad en in plaats van snoep op te halen delen ze voornamelijk uit. ook leuk om te doen.
als afsluiter kopen we een echte Dora pinata: een grote papier machee stripfiguur gevuld met snoep. als we die maar mee krijgen het vliegtuig in naar de meisjes Bauermann in San Francisco...
een heleboel over gehoord maar nu zijn we er dan echt. we komen aan op een (zaterdag)namiddag en rijden vanaf het busstation met een taxi naar een hostel. drukdrukdruk. het hostel is een vreemde plek: een oud en verlaten gebouw, de kamer ruikt naar brand en er zijn muggen! in heel mexico geen mug te zien, maar hier... Peter gaat de volgende ochtend met een lijst van vijf adressen op pad. voordat ik alles goed en wel heb ingepakt, staat hij alweer voor onze neus. twee blocks verderop zijn suites te huur, met woon-, slaap en badkamer en een keukentje. dat willen we wel voor de komende tijd in ciudad de mexico.
in deze twee weken hebben we een aardig beeld gekregen van mexico DF. lopend door de verschillende kleine steden die samen de stad vormen, komen we in vriendelijke wijken met voornamelijk laagbouw en mooie pleintjes. en niet te vergeten vooral veel vriendelijke mensen. we bekijken de zoo, de gigantische collectie van het antropologisch museum, het huis en schilderijen van frida kahlo, heel veel schilderijen van diego rivera, muurschilderingen van sigueros, het woonhuis van barragan, het jugenstil bellas artes museum, het pleintje waar alle letterzetters en drukkers werken, de wateren ten zuiden van de stad, de piramides in het noorden, verschillende markten etcetera. en alles doen we te voet en met de metro, net als iedere mexicaan die niet in de file wil staan.
wat een geluk, we blijken maar tien minuten bij diego en kytzhia, onze mexicaanse studievrienden, vandaan te wonen. ze hebben het heel druk maar weten toch tijd vrij te maken om ons hun stad en een beetje van het mexicaanse leven te laten zien. zo nemen ze ons mee op een boottochtje in xochimilco, het watergebied waar felgekleurde platbodems je tegmoetkomen met muziek, eten en drinken. op zondagmiddag gaan we met z'n allen als goedgeaarde mexicanen naar het stadion. nee, geen voetbal, maar volksvermaak nummer een: worstelen. de vele busuren met kung-fu films werpen nu zijn vruchten af; vond Aaf het deze morgen nog een eng idee om te gaan, maar binnen vijf minuten staat ze als allerhardste mee te juichen. het worstelen heeft meer weg van een klucht waar goed tegen kwaad 'koppeltjeduikt', zoals Aaf dat noemt. zelfs ik heb gelachen om die gemaskerde acrobaten. als afsluiter van gaan we naar the place to be: 'El Moro' een chocoladecafe. de hele tent zit stampvol met mensen die gefrituurde stengels in chocolademelk dopen. en dat kan dan 24 uur per dag.
de dag voor ons vertrek maakt de hele stad zich op voor 'dia de los muertos' (allezielen). dat is wel wat anders dan halloween, het is hier heel gewoon en niet eng. door zich uit te dossen als aangekleed skelet herdenken de mensen en kinderen hun overleden naasten. zo brengen ze heerlijke zoetigheden en vele kaarsen naar graf of altaar. onze pepernoten zijn hier chocolade doodskopjes, zeg maar. overal zie je feestelijke offerandes met oranje bloemen, slingers en veel kaarsen: op de pleinen, de markten en bij mensen thuis. onze meisjes lopen verkleed door de stad en in plaats van snoep op te halen delen ze voornamelijk uit. ook leuk om te doen.
als afsluiter kopen we een echte Dora pinata: een grote papier machee stripfiguur gevuld met snoep. als we die maar mee krijgen het vliegtuig in naar de meisjes Bauermann in San Francisco...
02 November 2006
mexico, jalapa & coatepec
na de zoele zomernachten van Veracruz gaan we naar het iets koelere Jalapa in de heuvels. dit is het gebied van tabak, koffie en de jalapenopeper. in dit stadje vinden we mooie parken met speeltuinen en de meisjes schommelen wat af. het hostel is zoals geen ander: superdikke matrassen, buitenterassen en een keukenmevrouw. we bezoeken het bijzonder gebouwde antropologisch museum met reuze Olmec-hoofden. in de tuin voetballen de schooljongens terwijl de meiden zich over Aaf ontfermen.
in het nabijgelegen Coatepec doen we inkopen op de markt en slijten onze avonden op het plaza met hotdogs en balonnen. het is hier heerlijk rustig en we eten bijzonder lekkere handgemaakte tortilla's. in Xico willen we naar de watervallen maar we komen niet verder dan het kerkplein, aangezien er geen verder vervoer is. zowel Xico als Coatepec zijn welvarende koloniale stadjes met een gemoedelijke sfeer, gezellig om door heen te wandelen.
na al dit groen en die rust zijn we klaar voor Mexico DF. opgetooid met felgekleurde slingers en grote balonnen, en natuurlijk alle tassen, stappen we vol verwachting in de bus.
in het nabijgelegen Coatepec doen we inkopen op de markt en slijten onze avonden op het plaza met hotdogs en balonnen. het is hier heerlijk rustig en we eten bijzonder lekkere handgemaakte tortilla's. in Xico willen we naar de watervallen maar we komen niet verder dan het kerkplein, aangezien er geen verder vervoer is. zowel Xico als Coatepec zijn welvarende koloniale stadjes met een gemoedelijke sfeer, gezellig om door heen te wandelen.
na al dit groen en die rust zijn we klaar voor Mexico DF. opgetooid met felgekleurde slingers en grote balonnen, en natuurlijk alle tassen, stappen we vol verwachting in de bus.
30 October 2006
fotoos V
oye!
daar waar de elfjes wonen
MIJN pappa
twee meisjes aan het strand
canyon pequena
gesus
guate scriptura
cascadas de veracruz
animales II
krokodillen, kleine en eentje van drie meter, 21 schorpioenen: een moeder met 20 kleintjes op haar rug, kolibrietjes, neusberen, (parende) reuzezeeschildpadden...
19 October 2006
mexico, pacific coast & mexican gulf
yep, 20 uur in een bus is te doen. met halverwege wat tacootjes weghakken bij stads beste tacoboer en een uurtje speelland van mcdunnalds, kun je best in één ruk van de pacific naar de mexican gulf coast reizen. slik.
eerst zijn we een paar daagjes aan het bijkomen aan het strand van de pacific ocean. raar idee dat we over tijdje aan de overkant zwemmen! de golven zijn hier hoog en krachtig. we genieten van ons boottochtje naar de reuzenschildpadden; we zwemmen zelfs een stukje met ze mee. op de terugweg zien we - hoe bijzonder - parende schilpadden: twee van die dopjes in de golven, oh, zo doen ze dat dus. de dolfijnen laten zich jammergenoeg niet zien.
dan volgt de dag van de bus. Peter dacht dat hij niet kon slapen in de bus maar dat lukt hem dus prima. de meisjes doen het ook goed. nou ik nog: te fel licht, te koud, teveel remmen en weer optrekken, bah. tegen de ochtend slaap ik in. en dan zijn we er al! we hadden liever in oaxaca gebleven, maar helaas is er al zes maanden een oproer aan de gang en ieder moment kan het leger optreden. de leraren zijn in opstand gekomen en de gouverneur wacht op steun van de president om in te grijpen. ondertussen rijden we een stad binnen met barricades in de straten, overal bekladde muren en auto`s en - volgens de kranten - geregeld opstootjes. we kennen het van Rotterdam, als Feyenoord moet spelen, zeg maar. toch wordt ons door onze Mexicaanse vrienden en ´locals´ afgeraden er te blijven. dus we gaan na een rustpauze van een paar uur door naar Veracruz.
Veracruz is een levendige havenstad met koloniale gebouwen en heerlijke (vis)markten. iedere avond dansen de mensen - chique geklede opa´s met wit gepoetste schoenen en oma´s met sexy zomerjurken op de pleinen, begeleidt door heuse salsa bandjes in hawaiishirts. bij een heerlijk warm zomerbriesje om tien uur `s avonds op een terrasje je biertje drinken. `s middags is het te heet om je te bewegen dus gaan we het Aquarium bezoeken: Aaf rent er als een speer doorheen, zo snel mogelijk naar de tekentafel; Evi vindt gelukkig álle vissen mooi.
we huren nog een dag een auto om wat meer van de omgeving te zien. en wat voor een omgeving! groen, groen, groen met heuvels met koeien en rietsuiker aan de ene kant en de zee aan de andere kant. we gaan ook naar een grote waterval. omdat het nu het regenseizoen is giert er behoorlijk wat water door. op de terugweg nog even stoppen in de sigarenhoofdstad van mexico voor wat ´lungfillers´. als laatste een UNESCO stadje waar alle huizen gekleurd zijn (dat hebben ze in engeland toch ook?). ja, maar dit zijn wat sprekendere kleuren, het ziet er gewoon vrolijker uit onder de Mexicaanse zon.
ook hier is gelukkig(!) een mcdunnalds dus er kan gespeeld worden; maar waar we toch maar niet aan kunnen wennen is die paramilitair met die doorgeladen shotgun voor de deur. ´pase adelante, señora´. ziet Ronald Macdonald er in Nederland toch heel anders uit. in Mexico maar ook in Guatemala zijn zelfs de pepsi cola trucks bewapend met zo´n mannetje. Peter vraagt zich bezorgd af hoe dat dan zit met de biertrucks... waarschijnlijk een mannetje in een rondraaiende koepel met een .50 gezien de waarde van de lading.
eerst zijn we een paar daagjes aan het bijkomen aan het strand van de pacific ocean. raar idee dat we over tijdje aan de overkant zwemmen! de golven zijn hier hoog en krachtig. we genieten van ons boottochtje naar de reuzenschildpadden; we zwemmen zelfs een stukje met ze mee. op de terugweg zien we - hoe bijzonder - parende schilpadden: twee van die dopjes in de golven, oh, zo doen ze dat dus. de dolfijnen laten zich jammergenoeg niet zien.
dan volgt de dag van de bus. Peter dacht dat hij niet kon slapen in de bus maar dat lukt hem dus prima. de meisjes doen het ook goed. nou ik nog: te fel licht, te koud, teveel remmen en weer optrekken, bah. tegen de ochtend slaap ik in. en dan zijn we er al! we hadden liever in oaxaca gebleven, maar helaas is er al zes maanden een oproer aan de gang en ieder moment kan het leger optreden. de leraren zijn in opstand gekomen en de gouverneur wacht op steun van de president om in te grijpen. ondertussen rijden we een stad binnen met barricades in de straten, overal bekladde muren en auto`s en - volgens de kranten - geregeld opstootjes. we kennen het van Rotterdam, als Feyenoord moet spelen, zeg maar. toch wordt ons door onze Mexicaanse vrienden en ´locals´ afgeraden er te blijven. dus we gaan na een rustpauze van een paar uur door naar Veracruz.
Veracruz is een levendige havenstad met koloniale gebouwen en heerlijke (vis)markten. iedere avond dansen de mensen - chique geklede opa´s met wit gepoetste schoenen en oma´s met sexy zomerjurken op de pleinen, begeleidt door heuse salsa bandjes in hawaiishirts. bij een heerlijk warm zomerbriesje om tien uur `s avonds op een terrasje je biertje drinken. `s middags is het te heet om je te bewegen dus gaan we het Aquarium bezoeken: Aaf rent er als een speer doorheen, zo snel mogelijk naar de tekentafel; Evi vindt gelukkig álle vissen mooi.
we huren nog een dag een auto om wat meer van de omgeving te zien. en wat voor een omgeving! groen, groen, groen met heuvels met koeien en rietsuiker aan de ene kant en de zee aan de andere kant. we gaan ook naar een grote waterval. omdat het nu het regenseizoen is giert er behoorlijk wat water door. op de terugweg nog even stoppen in de sigarenhoofdstad van mexico voor wat ´lungfillers´. als laatste een UNESCO stadje waar alle huizen gekleurd zijn (dat hebben ze in engeland toch ook?). ja, maar dit zijn wat sprekendere kleuren, het ziet er gewoon vrolijker uit onder de Mexicaanse zon.
ook hier is gelukkig(!) een mcdunnalds dus er kan gespeeld worden; maar waar we toch maar niet aan kunnen wennen is die paramilitair met die doorgeladen shotgun voor de deur. ´pase adelante, señora´. ziet Ronald Macdonald er in Nederland toch heel anders uit. in Mexico maar ook in Guatemala zijn zelfs de pepsi cola trucks bewapend met zo´n mannetje. Peter vraagt zich bezorgd af hoe dat dan zit met de biertrucks... waarschijnlijk een mannetje in een rondraaiende koepel met een .50 gezien de waarde van de lading.
17 October 2006
fotoo fam - 8 weken
joehoe vanuit het grand canyon
hee en jullie ouders daar,
vertellen jullie eens wat verhalen over jullie gespuis. dan kan ik Aaf een beetje vermaken tijdens die bus- en bootritten!
hee en jullie ouders daar,
vertellen jullie eens wat verhalen over jullie gespuis. dan kan ik Aaf een beetje vermaken tijdens die bus- en bootritten!
welkom jelle!
ha die jelle,
welkom op deze mooie wereld. als je een beetje op je ouders lijkt, zal je er heel wat van gaan zien. maar geniet eerst maar lekker van je moeders borst. goed gedaan marleen! gefeliciteerd luc, marleen, bram en dorien!
welkom op deze mooie wereld. als je een beetje op je ouders lijkt, zal je er heel wat van gaan zien. maar geniet eerst maar lekker van je moeders borst. goed gedaan marleen! gefeliciteerd luc, marleen, bram en dorien!
16 October 2006
mexico, san cristobal de las casas
De volgende ochtend om 6.00 uur met de minibus naar San Christobal in Mexico. De meiden hebben niet zo´n goede reisdag, niets is goed, alles duurt te lang en ze slapen kort.
Om drie uur zijn we in San Christobal. we vestigingen ons in een restaurant en na de lunch gaat Circe op zoek naar accommodatie. na een uur komt ze terug en we gaan naar het gelukkige hostel. de kamer is perfect maar we zitten weer aan een drukke straat. er is wel een gemeenschappelijke ruimte, maar die is koud en wordt dan ook nauwelijks gebruikt. dus de volgende dag met de taxi op zoek naar een hostel dat niet vol is en dat wel aan onze voorwaarden voldoet. Bij de derde is het raak. genoeg loopruimte voor de meiden en een gemeenschappelijke ruimte zodat we ´s avonds in de buurt, maar buiten de kamer kunnen zitten.
San Chistobal is een mooie oude stad, met veel pleinen en kerken, maar weinig speelplaatsen. één dag gaan we naar een dorpje in de buurt waar in de katholieke kerk naast de heer ook andere goden worden aanbeden... De kerk ligt bezaaid met dennenaalden, op de grond zitten allemaal mensen die tussen de 1 en 100 kaarsen aansteken en allerlei ´gebeden´ prevelen. soms worden ze behandeld door een priester die met eieren over ze heen rolt. er wordt frisdrank geofferd, er loopt een bandje rond dat muziek maakt, er lopen mensen met grote wierrookpotten, kortom het is een gezellige boel hier in het huis van de heer. Aaf vindt dit wel wat, dus ze knielt neer naast een vrouw die een slordige 50 kaarsen op de grond plakt en ze helpt haar deze aan te steken. wanneer ze wat begint te prevelen gaat Aaf maar weg naar vier ´vrije´ kaarsen. hier moeten we gaan zitten en we moeten aan Chris denken want die is vier jaar! Volgens ons is Chris net zes geworden, maar we doen het maar gewoon, want Aaf weet zeker dat dit zo moet.
Na deze verlichtende ochtend gaan we nog een dag naar een klein grand canyon. met een speedboot knallen we over de rivier tot grote vreugde van de meiden (hoe sneller hoe beter). naast de schitterende uitzichten zien we ook een hoop krokodillen, gieren en pelikanen. worden we eerst nog enthousiast van een krokodil van 80cm: aan het einde van de morgen zijn we toch echt wel onder de indruk van een big MF van 3 meter.
San chistobal is mooi, maar we zitten al sinds Cobán in de bergen en daar is het nu eenmaal kouder dan in de lage landen. dus snel naar de kust. omdat het 11 uur rijden is naar de Pacific Ocean, nemen we voor het eerst een nachtbus. ben benieuwd hoeveel uur ik mijn ogen dicht zal doen...
Om drie uur zijn we in San Christobal. we vestigingen ons in een restaurant en na de lunch gaat Circe op zoek naar accommodatie. na een uur komt ze terug en we gaan naar het gelukkige hostel. de kamer is perfect maar we zitten weer aan een drukke straat. er is wel een gemeenschappelijke ruimte, maar die is koud en wordt dan ook nauwelijks gebruikt. dus de volgende dag met de taxi op zoek naar een hostel dat niet vol is en dat wel aan onze voorwaarden voldoet. Bij de derde is het raak. genoeg loopruimte voor de meiden en een gemeenschappelijke ruimte zodat we ´s avonds in de buurt, maar buiten de kamer kunnen zitten.
San Chistobal is een mooie oude stad, met veel pleinen en kerken, maar weinig speelplaatsen. één dag gaan we naar een dorpje in de buurt waar in de katholieke kerk naast de heer ook andere goden worden aanbeden... De kerk ligt bezaaid met dennenaalden, op de grond zitten allemaal mensen die tussen de 1 en 100 kaarsen aansteken en allerlei ´gebeden´ prevelen. soms worden ze behandeld door een priester die met eieren over ze heen rolt. er wordt frisdrank geofferd, er loopt een bandje rond dat muziek maakt, er lopen mensen met grote wierrookpotten, kortom het is een gezellige boel hier in het huis van de heer. Aaf vindt dit wel wat, dus ze knielt neer naast een vrouw die een slordige 50 kaarsen op de grond plakt en ze helpt haar deze aan te steken. wanneer ze wat begint te prevelen gaat Aaf maar weg naar vier ´vrije´ kaarsen. hier moeten we gaan zitten en we moeten aan Chris denken want die is vier jaar! Volgens ons is Chris net zes geworden, maar we doen het maar gewoon, want Aaf weet zeker dat dit zo moet.
Na deze verlichtende ochtend gaan we nog een dag naar een klein grand canyon. met een speedboot knallen we over de rivier tot grote vreugde van de meiden (hoe sneller hoe beter). naast de schitterende uitzichten zien we ook een hoop krokodillen, gieren en pelikanen. worden we eerst nog enthousiast van een krokodil van 80cm: aan het einde van de morgen zijn we toch echt wel onder de indruk van een big MF van 3 meter.
San chistobal is mooi, maar we zitten al sinds Cobán in de bergen en daar is het nu eenmaal kouder dan in de lage landen. dus snel naar de kust. omdat het 11 uur rijden is naar de Pacific Ocean, nemen we voor het eerst een nachtbus. ben benieuwd hoeveel uur ik mijn ogen dicht zal doen...
14 October 2006
fotoos IV
achter in de pick up
chicken bus
hippe kinderkleding
vulkanentocht
lago atitlan
zoetigheid kopen
de beste koffie is voor de export
13 October 2006
guatemala, lago atitlan
we gaan terug naar Antigua en pakken de bus naar Panajachel (pana) aan het Lago Atitlan. het is twee uur rijden naar dit meer dat omringd is door drie vulkanen. het is er heel relaxed, met mooie uitzichten en oorspronkelijke dorpjes. in de stromende regen stappen we uit de bus, snel naar de boot die ons naar ons hostel ergens aan het meer brengt. we eten gezellig met alle andere gasten en gaan daarna moe maar voldaan naar bed. nou ja, niet allemaal... ik breng weer een nacht door rond het toilet. gelukking duurt het herstel ditmaal maar een dag. cir en de meiden gebuiken die dag om alle andere horecagelegenheden in het dorpje uit te checken. ik en aaf gaan nog een dag naar pana om de nodige zaken te regelen en we gaan nog een dag lang rond het meer. van dorp naar dorp met allerlei bootjes. als we de avond voor ons vertrek naar mexico in pana aankomen blijkt het `de dag van het kind` te zijn, inclusief kermis. Aaf is, nadat ze een uur heeft lopen dreinen dat ze zo moe is en niets wil, haar vermoeitheid spontaan kwijt. en ouderwetse kermis heeft wel wat. alle draaimolens worden, met uitzondering van het reuzerad, met de hand gedraaid! bijna moeten we met een draaimolen in onze rugzak verder: Evi is er niet uit te slaan. Gillend draaien de meiden hun rondjes. als we thuiskomen en we leggen ze even op bed om hun tandenborstels te pakken, slapen ze direct.
Morgen met de bus naar Mexico, Adios Guatemala.
Morgen met de bus naar Mexico, Adios Guatemala.
05 October 2006
guatemala, antigua - vulkaanstad
OK! eerst even wat ´bustaal´. wanneer je vraagt wanneer de bus komt dan zeggen ze altijd: ´over 20 minuten´. dit kan echter betekenen dat de bus er over 2 minuten, 20 minuten of over 2 uur is. dat hebben we in Coban geleerd en nu we erop letten zeggen ze dit overal in Guatemala. hmmm, tijd is relatief.
ZOEF wordt alleen BOEM. in een leeg busje rijden we rond terwijl de bijrijder GUATE, GUATE roept(afkorting van Guatemala City). de lege minibus stopt abrupt om wat klanten in te laden en een onoplettende brommer kleunt achterop. het is nog vroeg. iedereen als een razende instappen voordat de politie komt en ZOEF na een uurtje gaan we dan toch goedgevuld op pad. het is 15 september, ´dia de la Libertad´ en dat betekent in ieder dorp feest. majorettes, optochten en miss Libertad verkiezingen. we dachten dat we het zouden missen, maar we hebben zo gewoon tien keer feest. guatemala stad is afgezet, dus we zien zowel het centrum als de buitenwijken en het ziet er prima uit. vanuit ons busje. blij dat je daar niet woont.
Antigua is een mooi Spaans koloniaal stadje met keienstraatjes en heel veel winkeltjes. Peter schaaft z´n Spaans bij met drie ochtenden privé conversatieles. wij hobbelen een beetje rond op zoek naar één van de vele papelarias voor enveloppen en pakpapier, het postkantoor, de notaris, de wasserette, het textielmuseum en lekker kopen. als Aaf moe is van het lopen houdt ze gewoon zelf een tuktuk aan. tja, ik zei toch dat het hier soms net Azië lijkt...
na al dat rondlopen in de stad willen we nu wel eens die vulkaan met lava zien. we klimmen om zes uur ´s ochtends in een busje en een uurtje later omhoog. ik heb de meisjes chocomel gegeven als ontbijt, niet zo slim want het komt er na een half uur slingeren in het busje, opgewarmd en wel weer uit. de reizigers onder ons weten hoe het is om in derde wereld landen in een minibus te moeten zitten. ik moet toegeven, we zaten niet met z´n veertigen in het busje, maar als gezonde hollandse boerenjongen van boven de 1.50 meter zit je toch al gauw klem. dus laat je, als goede ouder, je dochter gelaten over je heen braken. meelevende reizigers geven ons plastic zakjes en welriekende zakdoekjes om te redden wat er te redden valt. och, we brengen alles dadelijk meteen weer naar de wasserette, ze kennen ons ondertussen wel.
de klim omhoog is best pittig, na twintig minuten liedjes zingen, verhalen vertellen om Aaf maar omhoog te krijgen (we moeten nog meer dan een uur), zetten we Aaf op een paard. iedere keer als de groep even op adem komt met een verhaal over een boom of zo, roept madam vanaf haar paard: ´Vamos!´. Nu ze door het paard gedragen wordt, vindt ze de klim super. Evi zit liever bij haar moeder op de rug. Peter heeft een paar avonden ervoor iets verkeerds gegeten en voelt zich met elke stap minder goed; hij ademt moeilijk, wordt langzaam bleek en de koorts komt weer terug. hij moet en zal de actieve vulkaan zien dus boven komt hij wel. we zijn alletwee zeer onder de indruk. in eerste instantie lijkt het alsof er niets bijzonders is, half in de wolken een mega BBQ. totdat je dichterbij komt en de hitte voelt en todat er plotseling iets verschuift en de rode lava begint te lopen. WOW!
op de terugweg besluiten we een dokter te raadplegen. na drie uur rondhangen in het plaatselijk prive hospital en wat testen blijkt dat Peter een parasiet heeft. twee pillen en een paracetamol en uitslapen. we geven gewoon Cobán de schuld.
samen met Maevis, een vriendelijke Nederlandse meid, ga ik een ochtendje op stap. heerlijk een uur massage en daarna wat schrijven voor de weblog. Aaf is boos dat ze niet mee mag, maar later maakt Maevis het helemaal goed: ze neemt Aaf mee voor een ijsje terwijl wij alles inpakken voor vertrek. we gaan een paar dagen de stad uit!
terwijl Aaf bij de buren haar dagelijkse tekenfilm zit te kijken, komen we de Israelische Aram familie weer tegen. ze hebben ook twee meisjes in dezelfde leeftijd en vinden het heel gezellig met ons. bovendien willen we nu allemaal wel eens weg uit die kamer. nou Jolien, het zou een zus van je kunnen zijn. ze vragen of we meegaan naar de earth lodge, een avocado kwekerijtje hier vlakbij. het komt ons goed uit: Peter voelt zich weer wat beter, de meisjes kunnen lekker spelen. we zijn vijf heerlijke dagen gebleven, zo rustig is het daar. het uitzicht alleen al! en elke dag wel een pluimpje rook of wat gloeiende stenen uit één van de drie vulkanen. het eten is goed, het is mooi weer en heerlijk stil. elke middag spelen er twee kolibri-achtige vogeltjes bij ons huisje. Brianne heeft een zwembadje voor de meisjes gefabriekt en Adi, Israelische kok, bespreekt met Aaf de zaken van de dag door. kunnen wij ook heerlijk lezen en suffen in de hangmat. kijk maar op www.earthlodgeguatemala.com - met treehouse!
we hebben nog tien en een halve maand, maar de tijd begint te dringen. hoe lekker het ook is hier we willen nog meer zien.
ZOEF wordt alleen BOEM. in een leeg busje rijden we rond terwijl de bijrijder GUATE, GUATE roept(afkorting van Guatemala City). de lege minibus stopt abrupt om wat klanten in te laden en een onoplettende brommer kleunt achterop. het is nog vroeg. iedereen als een razende instappen voordat de politie komt en ZOEF na een uurtje gaan we dan toch goedgevuld op pad. het is 15 september, ´dia de la Libertad´ en dat betekent in ieder dorp feest. majorettes, optochten en miss Libertad verkiezingen. we dachten dat we het zouden missen, maar we hebben zo gewoon tien keer feest. guatemala stad is afgezet, dus we zien zowel het centrum als de buitenwijken en het ziet er prima uit. vanuit ons busje. blij dat je daar niet woont.
Antigua is een mooi Spaans koloniaal stadje met keienstraatjes en heel veel winkeltjes. Peter schaaft z´n Spaans bij met drie ochtenden privé conversatieles. wij hobbelen een beetje rond op zoek naar één van de vele papelarias voor enveloppen en pakpapier, het postkantoor, de notaris, de wasserette, het textielmuseum en lekker kopen. als Aaf moe is van het lopen houdt ze gewoon zelf een tuktuk aan. tja, ik zei toch dat het hier soms net Azië lijkt...
na al dat rondlopen in de stad willen we nu wel eens die vulkaan met lava zien. we klimmen om zes uur ´s ochtends in een busje en een uurtje later omhoog. ik heb de meisjes chocomel gegeven als ontbijt, niet zo slim want het komt er na een half uur slingeren in het busje, opgewarmd en wel weer uit. de reizigers onder ons weten hoe het is om in derde wereld landen in een minibus te moeten zitten. ik moet toegeven, we zaten niet met z´n veertigen in het busje, maar als gezonde hollandse boerenjongen van boven de 1.50 meter zit je toch al gauw klem. dus laat je, als goede ouder, je dochter gelaten over je heen braken. meelevende reizigers geven ons plastic zakjes en welriekende zakdoekjes om te redden wat er te redden valt. och, we brengen alles dadelijk meteen weer naar de wasserette, ze kennen ons ondertussen wel.
de klim omhoog is best pittig, na twintig minuten liedjes zingen, verhalen vertellen om Aaf maar omhoog te krijgen (we moeten nog meer dan een uur), zetten we Aaf op een paard. iedere keer als de groep even op adem komt met een verhaal over een boom of zo, roept madam vanaf haar paard: ´Vamos!´. Nu ze door het paard gedragen wordt, vindt ze de klim super. Evi zit liever bij haar moeder op de rug. Peter heeft een paar avonden ervoor iets verkeerds gegeten en voelt zich met elke stap minder goed; hij ademt moeilijk, wordt langzaam bleek en de koorts komt weer terug. hij moet en zal de actieve vulkaan zien dus boven komt hij wel. we zijn alletwee zeer onder de indruk. in eerste instantie lijkt het alsof er niets bijzonders is, half in de wolken een mega BBQ. totdat je dichterbij komt en de hitte voelt en todat er plotseling iets verschuift en de rode lava begint te lopen. WOW!
op de terugweg besluiten we een dokter te raadplegen. na drie uur rondhangen in het plaatselijk prive hospital en wat testen blijkt dat Peter een parasiet heeft. twee pillen en een paracetamol en uitslapen. we geven gewoon Cobán de schuld.
samen met Maevis, een vriendelijke Nederlandse meid, ga ik een ochtendje op stap. heerlijk een uur massage en daarna wat schrijven voor de weblog. Aaf is boos dat ze niet mee mag, maar later maakt Maevis het helemaal goed: ze neemt Aaf mee voor een ijsje terwijl wij alles inpakken voor vertrek. we gaan een paar dagen de stad uit!
terwijl Aaf bij de buren haar dagelijkse tekenfilm zit te kijken, komen we de Israelische Aram familie weer tegen. ze hebben ook twee meisjes in dezelfde leeftijd en vinden het heel gezellig met ons. bovendien willen we nu allemaal wel eens weg uit die kamer. nou Jolien, het zou een zus van je kunnen zijn. ze vragen of we meegaan naar de earth lodge, een avocado kwekerijtje hier vlakbij. het komt ons goed uit: Peter voelt zich weer wat beter, de meisjes kunnen lekker spelen. we zijn vijf heerlijke dagen gebleven, zo rustig is het daar. het uitzicht alleen al! en elke dag wel een pluimpje rook of wat gloeiende stenen uit één van de drie vulkanen. het eten is goed, het is mooi weer en heerlijk stil. elke middag spelen er twee kolibri-achtige vogeltjes bij ons huisje. Brianne heeft een zwembadje voor de meisjes gefabriekt en Adi, Israelische kok, bespreekt met Aaf de zaken van de dag door. kunnen wij ook heerlijk lezen en suffen in de hangmat. kijk maar op www.earthlodgeguatemala.com - met treehouse!
we hebben nog tien en een halve maand, maar de tijd begint te dringen. hoe lekker het ook is hier we willen nog meer zien.
03 October 2006
guatemala, coban - hoe kom ik er vandaan!
ha, voor wie denkt dat reizen alleen maar leuk is: ga zitten, neem een goeie, hollandse, dikke, bruine boterham met kaas en een warme kop thee - en geniet.
vanuit rio dulce nemen we de tot onze verbazing best luxe ´chicken bus´ richting Coban & Semuc Champey. so far, so good. het moet daar ontzettend mooi zijn, niet te missen, blabla.
ik wilde eigenlijk naar Utilla, Honduras om met een beetje geluk mijn duikbrevet te halen. als kind heb ik chronische oorontsteking en tig keer buisjes gehad, dus ik heb zelfs nog nooit over duiken nagedacht. maar dit lijkt me een mooie kans! Peter vind het niks om daar voor om te reizen, zeker niet als we nog in ´beautiful barrier reef´ Australie komen. op die verhalen moeten jullie (en ik) dan nog even wachten.
dus, op naar Coban. de short cut werd afgeraden want zou onveilig zijn. goed, gaan we toch de reguliere weg. we rijden mooi langs de bergen en pas later slingeren we er doorheen. toch nog net lang genoeg om mijn verloren gewaande wagenziekte tevoorschijn te toveren. de meisjes stuiteren vrolijk door de bus, achterstevoren boekjes lezend en trudies verhaaltjes luisterend. ´mammaaahaaa, we gaan nu dit spelletje doen, NU!´ als alle sapjes en chippies op zijn, wordt het tijd dat we er zijn. afijn, precies alles wat je niet wil komt nu tezamen: om 19.00 uur ´s avonds, in het donker, in de regen, kotsmisselijk (circe), honger en dorst (aaf en evi), gaar (peter) stappen we uit op het plaza in Coban. meteen worden we op z´n aziatisch belaagd door iemand die ons in zijn huis wil hebben. hmmmm, naah, nee, bedankt. ondertussen plast Aaf nog maar een keer in haar broek. we lopen naar het eerste (en enige!) hostel om te horen dat het vol is. ik heb het nu helemaal gehad en blijf met alle tassen en kinderen daar op de bank zitten, op zoek naar een schone lange broek voor Aaf. en wat is het hier godvergeten koud!! Peter loopt alle blokken van de stad af van links naar rechts en weer terug. een ietwat aangepaste versie van de nijmeegse vierdaagse ;) hotels, guesthouses etc. nog van een ander hostel gehoord, maar die is ook vol, wat zoekt iedereen hier toch? uiteindelijk hebben we een kamer in een hotel van alleen maar gangen met heel veel deuren en een TV met voetbal in de hal.
´s avonds om kwart over negen schuiven we aan bij de plaatstelijke chinees en eten heerlijke eend met citroen. lang leve de chinezen, ze zitten gelukkig overal. de meisjes gooien eerst nog even het bier over de tafel en over mijn enige droge lange broek. daarna kunnen ze dan eindelijk TV kijken. of toch maar meedoen met het zoontje van de kok die met het geluid op twintig als een bezetene alle ´dungeons & dragons´ zit dood te schieten op de computer.
de volgende dag gaan we naar de markt op zoek naar schoenen voor evi. we vinden tandpasta en tasjes voor hun ´huiswerk´. de meisjes graaien in alle zakken met rijst en bonen. ze zijn de attractie van de dag. evi wordt heel blij van alle kippen en kalkoenen. gelukkig weet ze nog niet dat ze in de soep gaan. het is blijkbaar betaaldag want ´s nachts wordt de lokale bevolking dronken onder ons raam; vanochtend hebben ze uren in de rij gestaan voor hun geld en nu staan ze uren hier.
we hebben zin in Semuc Champey: hier stromen twee rivieren boven elkaar. eentje boven de grond en de ander ondergronds en je kan er heerlijk zwemmen. eerst brengen we onze spullen naar dat éne héle leuke hostel mét kinderen en boeken vast onze ticket uit Coban. dan gaan we met een kleine bepakking én Evi´s tentje naar het rivierenwonder. wel, laat ik kort zijn, ja, het is bijzonder en als de Israelische stelletjes een beetje inschikken is het er heerlijk zwemmen. en gelukkig vinden we daar eindelijk een Guatemaltese familie met tig kinderen zonder kleren waar we ons teveel aan kinderkleding kunnen weggeven. Evietje haar sandalen passen ook goed.
maar wat een ¿?¨*^"!weg er naar toe en vooral er vandaan! ´ja de bus gaat nog.´ nee, hoor mañana weer.´ ´oh, maar wij zitten al twee uur te wachten...´ ´tegen ons zeiden ze... ´ met heel veel geluk en geregel komen we met een aardige Barcelonese familie, een privebusje en een taxi gelukkig toch nog weg. gauw naar een warme douche en maaltijd aan de familietafel in dat ene leuke hostel. de volgende ochtend, ZOEF naar Antigua.
en, genoten daar in dat kikkerlandje?
vanuit rio dulce nemen we de tot onze verbazing best luxe ´chicken bus´ richting Coban & Semuc Champey. so far, so good. het moet daar ontzettend mooi zijn, niet te missen, blabla.
ik wilde eigenlijk naar Utilla, Honduras om met een beetje geluk mijn duikbrevet te halen. als kind heb ik chronische oorontsteking en tig keer buisjes gehad, dus ik heb zelfs nog nooit over duiken nagedacht. maar dit lijkt me een mooie kans! Peter vind het niks om daar voor om te reizen, zeker niet als we nog in ´beautiful barrier reef´ Australie komen. op die verhalen moeten jullie (en ik) dan nog even wachten.
dus, op naar Coban. de short cut werd afgeraden want zou onveilig zijn. goed, gaan we toch de reguliere weg. we rijden mooi langs de bergen en pas later slingeren we er doorheen. toch nog net lang genoeg om mijn verloren gewaande wagenziekte tevoorschijn te toveren. de meisjes stuiteren vrolijk door de bus, achterstevoren boekjes lezend en trudies verhaaltjes luisterend. ´mammaaahaaa, we gaan nu dit spelletje doen, NU!´ als alle sapjes en chippies op zijn, wordt het tijd dat we er zijn. afijn, precies alles wat je niet wil komt nu tezamen: om 19.00 uur ´s avonds, in het donker, in de regen, kotsmisselijk (circe), honger en dorst (aaf en evi), gaar (peter) stappen we uit op het plaza in Coban. meteen worden we op z´n aziatisch belaagd door iemand die ons in zijn huis wil hebben. hmmmm, naah, nee, bedankt. ondertussen plast Aaf nog maar een keer in haar broek. we lopen naar het eerste (en enige!) hostel om te horen dat het vol is. ik heb het nu helemaal gehad en blijf met alle tassen en kinderen daar op de bank zitten, op zoek naar een schone lange broek voor Aaf. en wat is het hier godvergeten koud!! Peter loopt alle blokken van de stad af van links naar rechts en weer terug. een ietwat aangepaste versie van de nijmeegse vierdaagse ;) hotels, guesthouses etc. nog van een ander hostel gehoord, maar die is ook vol, wat zoekt iedereen hier toch? uiteindelijk hebben we een kamer in een hotel van alleen maar gangen met heel veel deuren en een TV met voetbal in de hal.
´s avonds om kwart over negen schuiven we aan bij de plaatstelijke chinees en eten heerlijke eend met citroen. lang leve de chinezen, ze zitten gelukkig overal. de meisjes gooien eerst nog even het bier over de tafel en over mijn enige droge lange broek. daarna kunnen ze dan eindelijk TV kijken. of toch maar meedoen met het zoontje van de kok die met het geluid op twintig als een bezetene alle ´dungeons & dragons´ zit dood te schieten op de computer.
de volgende dag gaan we naar de markt op zoek naar schoenen voor evi. we vinden tandpasta en tasjes voor hun ´huiswerk´. de meisjes graaien in alle zakken met rijst en bonen. ze zijn de attractie van de dag. evi wordt heel blij van alle kippen en kalkoenen. gelukkig weet ze nog niet dat ze in de soep gaan. het is blijkbaar betaaldag want ´s nachts wordt de lokale bevolking dronken onder ons raam; vanochtend hebben ze uren in de rij gestaan voor hun geld en nu staan ze uren hier.
we hebben zin in Semuc Champey: hier stromen twee rivieren boven elkaar. eentje boven de grond en de ander ondergronds en je kan er heerlijk zwemmen. eerst brengen we onze spullen naar dat éne héle leuke hostel mét kinderen en boeken vast onze ticket uit Coban. dan gaan we met een kleine bepakking én Evi´s tentje naar het rivierenwonder. wel, laat ik kort zijn, ja, het is bijzonder en als de Israelische stelletjes een beetje inschikken is het er heerlijk zwemmen. en gelukkig vinden we daar eindelijk een Guatemaltese familie met tig kinderen zonder kleren waar we ons teveel aan kinderkleding kunnen weggeven. Evietje haar sandalen passen ook goed.
maar wat een ¿?¨*^"!weg er naar toe en vooral er vandaan! ´ja de bus gaat nog.´ nee, hoor mañana weer.´ ´oh, maar wij zitten al twee uur te wachten...´ ´tegen ons zeiden ze... ´ met heel veel geluk en geregel komen we met een aardige Barcelonese familie, een privebusje en een taxi gelukkig toch nog weg. gauw naar een warme douche en maaltijd aan de familietafel in dat ene leuke hostel. de volgende ochtend, ZOEF naar Antigua.
en, genoten daar in dat kikkerlandje?
22 September 2006
update for the non-dutch II
you can say we are in mayan spirits. by now we have visited five mayan sites, some in mexico some in guatemala, and we both liked tikal the best. it is amazing when you think of it, the buildings which are now excavated are only around 10-20% of the total. the rest is still hidden in the jungle. you have an amazing view when you climb the highest one. and the sound (and view) of the monkeys being so close adds up to the quality of the experience, of course.
we have been staying in several hostels now and it works fine. sometimes we have a room by ourselves with or without private bathroom. only once we actually stayed in a dorm. we left the dorm earlier than planned, not because of the girls, but because of the beds were terrible. really, the girls sleep anywhere. we prefer to stay in hostels because most of the time they have a space to hang out, like a garden or a living room. sometimes we can cook there as well, but the food here is so cheap and good, that it´s not really worth the effort. we will cook a lot more in Australia, I guess. like the spanish, mexicans and guatemalan people we eat around two in the afternoon. evi has just woke up from here little sleep and aaf has been playing all morning, so we´re all hungry. in the evening we eat something small before putting them to bed.
we have met a lot of people already. and we meet them again in different places. ´hey, I know that face´. today I spent the morning with a dutch girl maevis which aaf met in our hostel. we went to have a massage which was really good! tomorrow we are going on a daytrip to visit an active volcano. exciting!
guatemala means land of the forest and you won´t be surprised if I tell you it is a very green country. travelling with the bus allows us to enjoy the landscape because it travels slowly. nice soft and round hills, not too much mountains and beautifull lakes and waterfalls. the people wear the most funkiest clothes you can imagine. all colours mixed with embroidery. every village has it´s own fabric. even the kids wear them. by the way, all the people here love kids. five seems to be the minimum. I already told peter he has chosen the wrong women to marry with.
in antigua peter took some spanish lessons to catch up with me (haha) so yes, laura, spanish it will be from now on. including aaf. she asks everything and forgets nothing. ideal student huh. next stop is lago atitlan, a very deep and beautiful lake which was born through volcanoes. there will be a separate post with a map and pictures later on.
well, tell us what else you want to hear from us and don´t forget to keep us informed about your whereabouts, too.
we have been staying in several hostels now and it works fine. sometimes we have a room by ourselves with or without private bathroom. only once we actually stayed in a dorm. we left the dorm earlier than planned, not because of the girls, but because of the beds were terrible. really, the girls sleep anywhere. we prefer to stay in hostels because most of the time they have a space to hang out, like a garden or a living room. sometimes we can cook there as well, but the food here is so cheap and good, that it´s not really worth the effort. we will cook a lot more in Australia, I guess. like the spanish, mexicans and guatemalan people we eat around two in the afternoon. evi has just woke up from here little sleep and aaf has been playing all morning, so we´re all hungry. in the evening we eat something small before putting them to bed.
we have met a lot of people already. and we meet them again in different places. ´hey, I know that face´. today I spent the morning with a dutch girl maevis which aaf met in our hostel. we went to have a massage which was really good! tomorrow we are going on a daytrip to visit an active volcano. exciting!
guatemala means land of the forest and you won´t be surprised if I tell you it is a very green country. travelling with the bus allows us to enjoy the landscape because it travels slowly. nice soft and round hills, not too much mountains and beautifull lakes and waterfalls. the people wear the most funkiest clothes you can imagine. all colours mixed with embroidery. every village has it´s own fabric. even the kids wear them. by the way, all the people here love kids. five seems to be the minimum. I already told peter he has chosen the wrong women to marry with.
in antigua peter took some spanish lessons to catch up with me (haha) so yes, laura, spanish it will be from now on. including aaf. she asks everything and forgets nothing. ideal student huh. next stop is lago atitlan, a very deep and beautiful lake which was born through volcanoes. there will be a separate post with a map and pictures later on.
well, tell us what else you want to hear from us and don´t forget to keep us informed about your whereabouts, too.
18 September 2006
welkom flora!
welkom op deze wereld, flora! wij zijn zooo blij voor jullie. van harte gefeliciteerd en goed gedaan esther. weer een vriendinnetje erbij. geniet ervan. wij denken aan jullie. en eric, we wachten op de eerste foto. liefs van ons 4
guatemala, flores & rio dulce - bosland
flores
yep! rond zessen komt een soort minivan met supervering en honderd liter tank ons oppikken. de goedgeluimde chauffeur vertelt peter dat we vanaf hier tot aan de grens met guatemala nog 78 verkeershobbels tegenkomen! die kan je dus alleen maar met 5 km per uur nemen wil je je wagen en je rug heel houden. we hebben nog meer geluk: bij de grens kunnen we meteen ons tweede visum voor mexico regelen (90 dagen!). pauline en celine helpen ons met onze tassen en onze meisjes. wat een cadeautje: twee au pairs voor vandaag. de zwitserse meiden vinden onze meiden geweldig en iedereen vermaakt zich goed.
het boottochtje over de rivier naar guatemala duurt veel te kort. eenmaal aan wal spelen de meisjes samen met de kinderen van hier met auto´s, boekjes en hangmatten. wij wachten totdat de chauffeur van de ´chicken bus´ de band verwisselt heeft. eenmaal op weg zien we voor het eerst het landschap van guatemala - groen en glooiend. halverwege de ´dirt road´ komt de bus vast te zitten en iedereen moet eruit. peter helpt de beste man en uiteindelijk komt de bus los doordat twee man achter aan de bus blijven hangen en springen terwijl de chauffeur gas geeft.
eenmaal in flores vinden we een geweldige plek om bij te komen - los amigos. ze hebben grote kamers, een tuin, schildpadden & papegaaien, een geweldig goede kokkin en een schommel. iedereen blij. bovendien heeft aaf weer vrienden gevonden want twee van de drie eigenaren zijn nederlanders. we blijven lekker een weekje hangen.
in de vroege ochtend bezoek ik Tikal; peter en de meisjes komen later. dit is de beste maya site tot nu toe. hoge, grote gebouwen en pleinen midden in de jungle. ´s ochtends is het nog redelijk rustig; qua mensen dan. apen en spinnen genoeg. er wordt nog steeds gewerkt aan de uitgravingen en de wederopbouw. het park waar we nu door heen lopen is maar een fractie van wat de stad ooit was. de gids wijst op heuvels en begroeiing waaronder nog tempels en piramides verborgen liggen. de jungle is zo machtig, als het maar de tijd krijgt overwoekert het alles. geweldig toch! na de klim zie ik vanaf tempel IV de flarden mist langzaam verdwijnen en de andere tempels verschijnen. we lopen de rest van de dag door het park en aaf klimt vrolijk mee. het tempo van de bejaarde amerikanen halen we echter niet, complimenten wel.
rio dulce
we verlaten flores met het plan om een paar dagen bij een gualtemalteco op zijn rancho te blijven; hij heeft echter een trouwerij en is niet thuis. dat heb je wel eens ;)) dit adresje is tussen flores en rio dulce dus misschien komen we er nog voor terug. Rio dulce is net als alle andere busstops een lange straat met twee zijstraten vol met winkeltjes en verder niks. of toch, een hele gekke hoge, smalle brug over de rivier naar livinston en het grootste meer van guatemala.
met een bootje gaan we naar ons hostel, deze keer zijn het zwitserse chalets op steigers in de magrove. superschoon natuurlijk en lekker ruim! we kijken even aan of het goed gaat tussen al dat water met de kinders. ja, dat zit wel goed. vissen en kayaken, aaf vindt het allemaal geweldig. nog meer water op komst. we gaan met de lokale bus naar een koud beekje met een warme waterval. eindelijk een warme douche. we lopen stroomafwaarts door het water weer naar de weg. eenmaal op de kant worden we gevolgd door tien kinderen. tot grote hilariteit van iedereen speelt aaf net als deze meisjes verkoopstertje . evi doet mee met ´we maken een kringetje van jongens en van meisjes´. spelen kan overal. we horen van een van de meisjes dat maar de helft van deze kinderen naar school gaan. sommigen spreken dan ook alleen quechi, een mayataal, en geen spaans. en tussendoor vragen ze steeds om een quetzal (guatamalaans geld). peter zegt steeds 'muy bien, muy bien' want hij denkt dat ze vragen 'que tal?'.
yep! rond zessen komt een soort minivan met supervering en honderd liter tank ons oppikken. de goedgeluimde chauffeur vertelt peter dat we vanaf hier tot aan de grens met guatemala nog 78 verkeershobbels tegenkomen! die kan je dus alleen maar met 5 km per uur nemen wil je je wagen en je rug heel houden. we hebben nog meer geluk: bij de grens kunnen we meteen ons tweede visum voor mexico regelen (90 dagen!). pauline en celine helpen ons met onze tassen en onze meisjes. wat een cadeautje: twee au pairs voor vandaag. de zwitserse meiden vinden onze meiden geweldig en iedereen vermaakt zich goed.
het boottochtje over de rivier naar guatemala duurt veel te kort. eenmaal aan wal spelen de meisjes samen met de kinderen van hier met auto´s, boekjes en hangmatten. wij wachten totdat de chauffeur van de ´chicken bus´ de band verwisselt heeft. eenmaal op weg zien we voor het eerst het landschap van guatemala - groen en glooiend. halverwege de ´dirt road´ komt de bus vast te zitten en iedereen moet eruit. peter helpt de beste man en uiteindelijk komt de bus los doordat twee man achter aan de bus blijven hangen en springen terwijl de chauffeur gas geeft.
eenmaal in flores vinden we een geweldige plek om bij te komen - los amigos. ze hebben grote kamers, een tuin, schildpadden & papegaaien, een geweldig goede kokkin en een schommel. iedereen blij. bovendien heeft aaf weer vrienden gevonden want twee van de drie eigenaren zijn nederlanders. we blijven lekker een weekje hangen.
in de vroege ochtend bezoek ik Tikal; peter en de meisjes komen later. dit is de beste maya site tot nu toe. hoge, grote gebouwen en pleinen midden in de jungle. ´s ochtends is het nog redelijk rustig; qua mensen dan. apen en spinnen genoeg. er wordt nog steeds gewerkt aan de uitgravingen en de wederopbouw. het park waar we nu door heen lopen is maar een fractie van wat de stad ooit was. de gids wijst op heuvels en begroeiing waaronder nog tempels en piramides verborgen liggen. de jungle is zo machtig, als het maar de tijd krijgt overwoekert het alles. geweldig toch! na de klim zie ik vanaf tempel IV de flarden mist langzaam verdwijnen en de andere tempels verschijnen. we lopen de rest van de dag door het park en aaf klimt vrolijk mee. het tempo van de bejaarde amerikanen halen we echter niet, complimenten wel.
rio dulce
we verlaten flores met het plan om een paar dagen bij een gualtemalteco op zijn rancho te blijven; hij heeft echter een trouwerij en is niet thuis. dat heb je wel eens ;)) dit adresje is tussen flores en rio dulce dus misschien komen we er nog voor terug. Rio dulce is net als alle andere busstops een lange straat met twee zijstraten vol met winkeltjes en verder niks. of toch, een hele gekke hoge, smalle brug over de rivier naar livinston en het grootste meer van guatemala.
met een bootje gaan we naar ons hostel, deze keer zijn het zwitserse chalets op steigers in de magrove. superschoon natuurlijk en lekker ruim! we kijken even aan of het goed gaat tussen al dat water met de kinders. ja, dat zit wel goed. vissen en kayaken, aaf vindt het allemaal geweldig. nog meer water op komst. we gaan met de lokale bus naar een koud beekje met een warme waterval. eindelijk een warme douche. we lopen stroomafwaarts door het water weer naar de weg. eenmaal op de kant worden we gevolgd door tien kinderen. tot grote hilariteit van iedereen speelt aaf net als deze meisjes verkoopstertje . evi doet mee met ´we maken een kringetje van jongens en van meisjes´. spelen kan overal. we horen van een van de meisjes dat maar de helft van deze kinderen naar school gaan. sommigen spreken dan ook alleen quechi, een mayataal, en geen spaans. en tussendoor vragen ze steeds om een quetzal (guatamalaans geld). peter zegt steeds 'muy bien, muy bien' want hij denkt dat ze vragen 'que tal?'.
16 September 2006
mexico, palenque - junglebook
na een ontspannen (echt!) busrit van 5 uur rijden we met de taxi zo'n hippiedorpje in de jungle in. hmmmmm, dreads en gitaren, is dit wel wat? de kamer blijkt na wat geschuif toch weer ruim genoeg voor evi's tentje dus so far so good. echter, tijdens het inruimen komen we erachter dat we ons lonely planetboek in de taxi hebben laten liggen! niet voor niks dat de chauffeur zich aan ons voorstelde!! hadden we nu maar beter opgelet. Peter speert er vandoor en Circe gaat vast met de meisjes eten in het enige restaurant hier. we moeten wel blijven zitten totdat Peter terug is want hij is ook geld halen. nou, laat ik het zo zeggen, je kan het slechter treffen. blijkt hier midden in dat jungle gewoon het beste italiaanse restaurant van de streek te zitten. genoeg van alle bonen, kom maar op met die houtoven-calzones, daar houden wij het wel uit. zeker als de meisjes mogen meedoen met de muzikanten van die avond. niets mooiers als voor heus publiek met de microfoon K3 playbacken. afijn, peter weet het allemaal te regelen en pikt de beste man uit het smoelenboek van de taxicentrale. twee soaps later, met een pak geld en LPboek schuift hij aan tafel. que approveche!
hier begroeten de hipste hippies elkaar met de mexican handshake. aaf kent dat allang en wil meedoen. ze loopt naar een hippie en steekt haar hand uit. deze wil haar een nette hand geven, maar aaf corrigeert hem en doet de mexican handshake. dit tot grote hilariteit van de omstanders. als de ober vergeet de stroop te brengen, regelt ze dat zelf wel even in haar zelfgebreide spaans. iedreen vindt het prachtig.
de ´indianenstad´ in palenque is een groen park met grote wederopbouw tempels en gebouwen. aaf en circe beklimmen tig treden en kijken zo uit over het achterliggende glooiende landschap. in de verte horen we de apen brullen, die blijven mooi in de bergen, ver van alle toeristen. wie ooit de jungle een paradijs heeft genoemd weet ik niet, maar voor mij is het parardijs een stuk stiller. het lijkt wel of er voortdurend wordt geklust of auto´s worden leeggeroofd. het geluid van de frees en van het autoalarm is hier uitgevonden.
na een ritje te paard pakken we weer in. om half zes ´s ochtends staan we in het donker in de regen te wachten op ons vervoer naar de grens met guatemala. ´hij zei toch half zes?´
hier begroeten de hipste hippies elkaar met de mexican handshake. aaf kent dat allang en wil meedoen. ze loopt naar een hippie en steekt haar hand uit. deze wil haar een nette hand geven, maar aaf corrigeert hem en doet de mexican handshake. dit tot grote hilariteit van de omstanders. als de ober vergeet de stroop te brengen, regelt ze dat zelf wel even in haar zelfgebreide spaans. iedreen vindt het prachtig.
de ´indianenstad´ in palenque is een groen park met grote wederopbouw tempels en gebouwen. aaf en circe beklimmen tig treden en kijken zo uit over het achterliggende glooiende landschap. in de verte horen we de apen brullen, die blijven mooi in de bergen, ver van alle toeristen. wie ooit de jungle een paradijs heeft genoemd weet ik niet, maar voor mij is het parardijs een stuk stiller. het lijkt wel of er voortdurend wordt geklust of auto´s worden leeggeroofd. het geluid van de frees en van het autoalarm is hier uitgevonden.
na een ritje te paard pakken we weer in. om half zes ´s ochtends staan we in het donker in de regen te wachten op ons vervoer naar de grens met guatemala. ´hij zei toch half zes?´
animales I
voor tibo, rijk, pim, anne en emma
heeeel veeel vlinders en ook handgrote blauwe vlinders, een handpalmgrote platgestampte tarantula, zwarte schorpioen, pelikanen, soort grote witte reigers, klein vosje, neusberen, brulapen, gieren, slangen, leguanen en nog meer leguanen van die echte 'fat bastards' en tijdens peters duiken: veel gekleurde vissen, reuzeschildpadden en een baracuda
en evi houdt echt van alle dieren behalve rode mieren. 'even wachten evi, pappa maakt een foto van een mooie plant... het protest van evi was ietwat heviger dan normaal, ai, haar voetje stond midden in een rode mierenhoop! nu roept ze naar alles wat klein is en langsloopt: 'miejuh, miejuh'
07 September 2006
02 September 2006
mexico, mérida en campeche
Ha, ons eerste echte hostel. het reizen is nu echt begonnen. met de bus van Tulum naar Mérida. Prima airco bus inclusief snoeiharde aziatische vechtfilm. Circe wordt er onpasselijk van, Aaf lacht erom. Ondanks dat de kinderen het wel eng vinden, slapen ze er niet slechter van. Na drie kwartier geschop en gebeuk een deuntje ´me gommetje´ dan maar. Lang leve de mp3 speler!
In Mérida aangekomen blijft één van ons met de kinderen en de tassen, vastgeketend (de tassen dan!) aan de stalen bankjes dankjewel ewan & karen op het plaza major en de ander gaat op pad. afijn, het eerste hostel waar ik zeg dat we met kinderen komen, is het antwoord: ´hellooooo, this is an hostel not an hotél´ ja precies daarom ben ik hier ook, de mazzel. het volgende hostel krijgen we meteen de keuze uit twee mooie, ruime kamers met drie bedden en een eigen badkamer. prima dus.
el jefe is zo uit een liedje van zappa weggelopen. hij heeft alles wat hij vaak nodig heeft op zijn lijf gebonden want hij heeft gaten is zijn korte termijn geheugen en is dus toch nog constant alles kwijt. zijn motor staat midden in de hal en de keuken is ook werkplaats. tussendoor is hij overal tegelijk bezig met opknappen en repareren. waar kennen we dat toch van ;) we voelen ons dus snel thuis.
Mérida is een levendige stad waar iedere avond op één of ander plein wel muziek of dans te zien en te horen is. Als het aan aaf ligt gaan we elke avond op pad, of het nu bejaarden dans, salsa of folklorische dansen is, overal staat ze vooraan. Gelukkig zijn de prijzen hier wat lager dan aan de kust, dus we blijven nu binnen budget. De eerste schifting van onze spullen heeft plaatsgevonden ondanks dat alles in twee rugzakken paste gaat er toch nog wat uit. Het lukt alleen nog niet om het te lozen. Een pakketje overzee sturen kost al gauw 65 US$, en dat zijn drie overnachtingen! Dan maar even verder sjouwen en kijken of we het straks in San Francisco mogen achterlaten.
In alle vroegte om 06.30 uur gaan we naar onze eerste opgraving Chitzen Itzá (90 min rijden). Weken voor ons vertrek hebben we iedere anvond de tempel van Chitzen bekeken en elkaar beloofd dat we die gingen beklimmen. Aaf rent er dan ook meteen naar toe. Niet dus! Hij is gesloten in verband met een ongeluk drie maanden geleden. Of slopen die toeristen werkelijk alles? Bij de volgende opgraving hopelijk meer geluk. De meiden houden de rondleiding van twee uur goed vol, afijn, wel met een picknick in het vooruitzicht dan. Het is een bijzondere plek om te zijn en omdat wij zo vroeg zijn, heerst er nog een zekere rust. Dat wordt wel anders als om 11.00 uur alle bussen arriveren. Wij eten rustig ons broodje en wandelen langzaam het park weer uit.
In ons hostel ontmoeten we een stamgast: jonathan, een amerikaanse schrijver. Hij heeft een hacienda in de provincie (en een lift nodig) en nodigt ons uit. We willen toch een auto huren om de omgeving te bekijken dus dat komt goed uit. We proppen alle proviand en tandenborstels vóór in en hobbelen met z´n vijven de stad uit. Als we afslaan van de hoofdweg, rijden we direct de jungle in met ons gehuurde vw kevertje. Over het karrespoor met 1 meter hoog onkruid en de nodige keien ploegt de kever een slordige 5 km verder de jungle in (je begrijpt, even een boodschapje halen kost een halve dag). De hacienda ligt schitterend in the middle of nowhere en we besluiten twee nachten te blijven. overdag worden we vergezeld door honderden vlinders en ´s avonds worden we getrakteerd op een lichtshow van duizenden vuurvliegjes. tot grote vreugde van aaf eten we ´s avonds terwijl alles verlicht is met kaarsen: ´net een sprookjes kasteel´. Op de terugweg naar Mérida nog langs de opgraving Uxmal. En jawel, hier scoren aaf en peter hun eerste piramide!
Na een week in het drukke Mérida te zijn geweest, vertrekken we naar het gemoedelijke Campeche. Wederom een busrit met de gebruikelijke vechtfilm. In Campeche chillen we twee dagen voordat we doorreizen naar Palenque.
In Mérida aangekomen blijft één van ons met de kinderen en de tassen, vastgeketend (de tassen dan!) aan de stalen bankjes dankjewel ewan & karen op het plaza major en de ander gaat op pad. afijn, het eerste hostel waar ik zeg dat we met kinderen komen, is het antwoord: ´hellooooo, this is an hostel not an hotél´ ja precies daarom ben ik hier ook, de mazzel. het volgende hostel krijgen we meteen de keuze uit twee mooie, ruime kamers met drie bedden en een eigen badkamer. prima dus.
el jefe is zo uit een liedje van zappa weggelopen. hij heeft alles wat hij vaak nodig heeft op zijn lijf gebonden want hij heeft gaten is zijn korte termijn geheugen en is dus toch nog constant alles kwijt. zijn motor staat midden in de hal en de keuken is ook werkplaats. tussendoor is hij overal tegelijk bezig met opknappen en repareren. waar kennen we dat toch van ;) we voelen ons dus snel thuis.
Mérida is een levendige stad waar iedere avond op één of ander plein wel muziek of dans te zien en te horen is. Als het aan aaf ligt gaan we elke avond op pad, of het nu bejaarden dans, salsa of folklorische dansen is, overal staat ze vooraan. Gelukkig zijn de prijzen hier wat lager dan aan de kust, dus we blijven nu binnen budget. De eerste schifting van onze spullen heeft plaatsgevonden ondanks dat alles in twee rugzakken paste gaat er toch nog wat uit. Het lukt alleen nog niet om het te lozen. Een pakketje overzee sturen kost al gauw 65 US$, en dat zijn drie overnachtingen! Dan maar even verder sjouwen en kijken of we het straks in San Francisco mogen achterlaten.
In alle vroegte om 06.30 uur gaan we naar onze eerste opgraving Chitzen Itzá (90 min rijden). Weken voor ons vertrek hebben we iedere anvond de tempel van Chitzen bekeken en elkaar beloofd dat we die gingen beklimmen. Aaf rent er dan ook meteen naar toe. Niet dus! Hij is gesloten in verband met een ongeluk drie maanden geleden. Of slopen die toeristen werkelijk alles? Bij de volgende opgraving hopelijk meer geluk. De meiden houden de rondleiding van twee uur goed vol, afijn, wel met een picknick in het vooruitzicht dan. Het is een bijzondere plek om te zijn en omdat wij zo vroeg zijn, heerst er nog een zekere rust. Dat wordt wel anders als om 11.00 uur alle bussen arriveren. Wij eten rustig ons broodje en wandelen langzaam het park weer uit.
In ons hostel ontmoeten we een stamgast: jonathan, een amerikaanse schrijver. Hij heeft een hacienda in de provincie (en een lift nodig) en nodigt ons uit. We willen toch een auto huren om de omgeving te bekijken dus dat komt goed uit. We proppen alle proviand en tandenborstels vóór in en hobbelen met z´n vijven de stad uit. Als we afslaan van de hoofdweg, rijden we direct de jungle in met ons gehuurde vw kevertje. Over het karrespoor met 1 meter hoog onkruid en de nodige keien ploegt de kever een slordige 5 km verder de jungle in (je begrijpt, even een boodschapje halen kost een halve dag). De hacienda ligt schitterend in the middle of nowhere en we besluiten twee nachten te blijven. overdag worden we vergezeld door honderden vlinders en ´s avonds worden we getrakteerd op een lichtshow van duizenden vuurvliegjes. tot grote vreugde van aaf eten we ´s avonds terwijl alles verlicht is met kaarsen: ´net een sprookjes kasteel´. Op de terugweg naar Mérida nog langs de opgraving Uxmal. En jawel, hier scoren aaf en peter hun eerste piramide!
Na een week in het drukke Mérida te zijn geweest, vertrekken we naar het gemoedelijke Campeche. Wederom een busrit met de gebruikelijke vechtfilm. In Campeche chillen we twee dagen voordat we doorreizen naar Palenque.
30 August 2006
fotoos II
even buurten
zusjes
juffie aaf
labna
schommelen, schommelen
TV verslaafd
¡viva mérida!
wat gaan we nu doen?
mamma, maak je een foto?
zusjes
juffie aaf
labna
schommelen, schommelen
TV verslaafd
¡viva mérida!
wat gaan we nu doen?
mamma, maak je een foto?
Subscribe to:
Posts (Atom)
